Τρίτη 10 Απριλίου 2012

1998 - Soldier - Στρατιώτης


Είπα να δω και μια παλιότερη ταινία. Κάποια όμως που δεν είχα ξαναδεί.
Διάλεξα τη συγκεκριμένη γιατί αφενός έπεσε στο δρόμο μου και αφετέρου με τράβηξε η περιγραφή της υπόθεσης καθώς και το ότι συμμετείχε πρωταγωνιστικά ο Kurt Russell που, όσο να πεις, έχει το κατιτίς του ερμηνευτικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω και τίποτα το συγκλονιστικό. Έλπιζα απλά να μείνω ικανοποιημένος από μια ταινία που πληροί τα αναγκαία του είδους της ώστε να μου κρατήσει ευχάριστα το ενδιαφέρον στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της διάρκειάς της.
Ευτυχώς λοιπόν δεν μ' απογοήτευσε στις προσδοκίες μου! Ουσιαστικά, ήταν όπως την περίμενα.

Στο μέλλον που λέτε, αρκετά χρόνια μετά όμως, η ανθρωπότητα έχει εξελιχτεί τεχνολογικά και μάλιστα πολύ (τι πρωτότυπο ε;!). Παράλληλα έχουν υιοθετηθεί  «ιδιαίτερες τακτικές» στην εκπαίδευση των στρατιωτών. Αντί λοιπόν να εκπαιδεύουν νέους πλην ενήλικους άντρες και να δυσκολεύονται να «μεταλλάξουν» ένα σωρό υφιστάμενες συνήθειές τους, «δεσμεύουν» επιλεγμένα αγόρια, από μωρά ακόμα, και τ' απομόνωναν (ως μωρά), σ' ένα αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον, με ξεκάθαρα στρατιωτικής κατεύθυνσης γραμμές και με μια πάρα μα πάρα πολύ σκληρή από κάθε άποψη εκπαίδευση.
Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το ότι ολοκληρώνονταν ως μονάδες - στρατιώτες, χωρίς να έχουν καμία από τις γνωστές συναισθηματικές - ανθρώπινες «αδυναμίες» κι όλο αυτό, πριν καν περάσουν το κατώφλι της εφηβείας τους, Ούτε καν κανονικά ονόματα δεν διέθεταν, μόνο κάτι ονομασίες που θύμιζαν περισσότερο κωδικούς. Ήταν μεν άνθρωποι αλλά ουσιαστικά χωρίς ανθρώπινη προσωπικότητα!
Εφιαλτικό;;; Υπομονή... έχει και συνέχεια!

Ένας τέτοιος «στρατιώτης» ήταν και ο βασικός πρωταγωνιστής μας, ο Kurt Russell με όνομα «Todd 3465». Αρχικά βέβαια δεν διέφερε σε τίποτα απ’ όλους τους άλλους «συναδέλφους» του. Συμμετείχαν όλοι μαζί σε πολύ άγριες μάχες και μάλιστα με πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα, όσο απάνθρωπες κι αν ήταν οι συνθήκες.
Μ' αυτά και τ’ άλλα πέρναγαν τα χρόνια (εν’ συντομία για την ταινία μας), οι στρατιώτες μας μεγάλωναν ενώ φυσικά η «εξέλιξη» δε σταμάταγε. Διαρκώς δοκιμάζονταν νέες πειραματικές τεχνολογίες για ακόμα αποδοτικότερα στρατιωτικά αποτελέσματα. Έτσι κάποια στιγμή παρουσιάστηκε ένα νέο είδος στρατιωτών που δεν είχαν επιλεχθεί απλώς από μωρά αλλά που είχαν δεχθεί από πριν -ως έμβρυα ακόμα- γενετικές παρεμβάσεις ώστε να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες επιδώσεις, ακολουθώντας μάλιστα ακόμα σκληρότερη στρατιωτική εκπαίδευση.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η αντικατάσταση της παλιάς γενιάς στρατιωτών με αυτούς της νέας, ήταν απλώς θέμα χρόνου. Ο Todd μας μάλιστα εγκαταλείφτηκε σ’ έναν «πλανήτη σκουπιδιών» αφού -μετά και από την ήττα του σε μια σύντομη μάχη «σύγκρισης» μ' έναν στρατιώτη της νέας γενιάς- θεωρήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ως «νεκρός».
Ουσιαστικά όμως από εκεί και μετά ξεκινά το κύριο μέρος της ταινίας μας.

Ο Todd, αν και αρκετά τραυματισμένος, τελικά επέζησε. Εκεί που εγκαταλείφτηκε δε, υπήρχε ικανοποιητική ατμόσφαιρα και βαρύτητα για ανθρώπινη επιβίωση (κι αυτό πολύ πρωτότυπο, ε;!). Ανέλαβαν λοιπόν να τον περιθάλψουν όπως μπορούσαν κάποιοι άνθρωποι που, εδώ κι αρκετά πια χρόνια, είχαν ξεμείνει και αυτοί εκεί (από κάποιο ατύχημα). Η βλάβη του διαστημοπλοίου τους ήταν μη επιδιορθώσιμη και δεν είχαν καν τρόπο να ενημερώσουν παραέξω το τι τους συνέβαινε με αποτέλεσμα να θεωρούνται γενικότερα χαμένοι απ’ όλους κι απ’ όλα. Οι συνθήκες αυτές λοιπόν τους ανάγκασαν να φτιάξουν έναν καταυλισμό από τα διάφορα σκουπίδια ένα είδος παραγκούπολης δηλαδή. Σιγά - σιγά έμαθαν να ζουν εκεί, με πολλές αντιξοότητες μεν αλλά και με έναν πολύ πιο ανθρώπινο τρόπο όσο αφορά τις μεταξύ τους σχέσεις, με άμεση επικοινωνία, με οικογένειες με παιδιά κ.λπ., κάτι δηλαδή σα χωριό μιας παλιότερης εποχής.
Όπως πιθανά καταλαβαίνετε, ο στρατιώτης μας δεν είχε καμία απολύτως σχέση μ' όλα αυτά. Αν και κανονικός άνθρωπος κατά τ’ άλλα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι «το είχε καμένο» εγκεφαλικά μετά από τόσα χρόνια παντελούς αποχής από συναισθήματα κ.λπ. Μόλις άρχισε να συνέρχεται από τα τραύματά του και να παρατηρεί τον τρόπο ζωής γύρω του, προσπαθούσε -όπως μπορούσε- να ερμηνεύσει το καθετί και να αντιληφθεί μια άλλη, νέα γι αυτόν διάσταση της ανθρώπινης υπόστασης που και ο ίδιος ένιωθε σιγά - σιγά ότι κανονικά άνηκε. Το αποτέλεσμα βέβαια δε θα μπορούσε να ήταν απολύτως πετυχημένο (ευτυχώς, το σενάριο μας προστάτευσε από τέτοια ατοπήματα). Ωστόσο ξεκίνησε -έστω και με πολύ αργούς ρυθμούς- να ξεθάβεται και να διαμορφώνεται, από τα πολύ βαθιά εσώψυχά του, η ανθρώπινης προέλευσης συναισθηματική του διάσταση. Η αρχή είχε γίνει, δύσκολα αλλά αισιόδοξα.
Επειδή βέβαια η ταινία είναι κατά βάση sci-fi και περιπέτειας, δε θα μπορούσε να «προδώσει» τους βασικούς της στόχους και να ξεφύγει σε τελείως δραματικού χαρακτήρα κατευθύνσεις. Σύντομα λοιπόν ο στρατιώτης μας καλείται να υπερασπιστεί -ξανά μεν αλλά σε αυτή τη νέα του πια πατρίδα- την επιβίωσή του και -πολύ περισσότερο- την επιβίωση των αμύητων σε εχθροπραξίες συνανθρώπων του.

Η ταινία, όπως είπα και στην αρχή, καλύπτει πάρα πολύ ικανοποιητικά τον κάθε θεατή αρκεί βέβαια αυτός να μην είναι υπερβολικά απαιτητικός από αυτήν. Σίγουρα δεν συγγενεύει στενά με ταινίες σταθμούς του είδους αλλά μπορεί και στέκεται μια χαρά στο ύψος της αφού έχει προσέξει όλα τα βασικά σημεία της.
Έτσι, από σενάριο μια χαρά! Σε αρκετά σημεία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί έως και ενδιαφέρον.

Σε επίπεδο ερμηνειών ισχύει ένα παράδοξο. Ο πρωταγωνιστής, πρακτικά, δεν ερμηνεύει καν! Θέλω να πω ότι, ακριβώς επειδή είναι τέτοιος ο ρόλος του στο σενάριο, αρθρώνει ελάχιστες κουβέντες. Ακόμα όμως και οι εκφράσεις και το ύφος του πλαισιώνονται μέσα σε μια εξαιρετικά περιορισμένη γκάμα με κυρίαρχα στοιχεία αυτά ενός απρόσωπου και ανέκφραστου ήρωα, με μια μόνιμη σκληράδα στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Έτσι, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους βασικούς ηθοποιούς, φαντάζουν να ερμηνεύουν με ιδιαίτερη επιτυχία τους σαφώς πιο σύνθετους ωστόσο απλούς και πάλι ρόλους τους. Το πιο κουραστικό για τον Kurt σε αυτή του την ταινία, θεωρώ πως είχε προκύψει πριν καν τα γυρίσματά της αφού μας παρουσιάζεται εμφανώς πολύ γυμνασμένος και μυώδης πράγμα που, ιδιαίτερα για την ηλικία του, σίγουρα θα απαίτησε σκληρή προετοιμασία!

Τα εφέ, για το είδος της ταινίας, ήταν κι αυτά ικανοποιητικά. Αυτό δηλαδή που λένε «χόρταινε το μάτι»! Δεν ξέφευγαν σε υπερβολικά φουτουριστικά πλάνα βέβαια αλλά κάλυπταν ακόμα και τα αρκετά απαιτητικά βλέμματα. Αυτός, από μόνος του, είναι κι ένας σοβαρός λόγος να κυνηγήσετε να δείτε την ταινία σε διανομές της με υψηλή ποιότητα εικόνας.

Ευχάριστη έκπληξη είναι και η μουσική επένδυση της ταινίας με αρκετά καλές επιλογές και με ροκ κατευθύνσεις! Ιδιαίτερα δε εστιάζω στο υπέροχο όσο και μελωδικότατο κομμάτι «Night ride across the Caucasus» σε στίχους και ερμηνεία της Loreena McKennitt. Το έβαλαν δε ν' ακουστεί σε κατάλληλο σημείο της ταινίας κι έτσι το χάρηκα κάπως περισσότερο!

Μετά απ’ όσα σας είπα δε μένει παρά να σας ευχηθώ καλή θέαση περιμένοντας πάντα και τις δικές σας απόψεις!

Για trailer έχω βίντεο που δείχνει το πλήρες απόσπασμα της ταινίας, με το μέρος του τραγουδιού «Night ride across the Caucasus» της Loreena McKennitt. Σα να λέμε «Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια!»:







Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)







Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δική σας η σκηνή! Αυτοσχεδιάστε!