Τώρα, για να πω την αμαρτία μου μέχρι πριν το δω, δεν το ήξερα καν το εργάκι! 😊
Κακώς όμως και πολύ κακώς μάλιστα! Θα έπρεπε να το γνώριζα καθώς κυκλοφορεί ήδη από το 2010 και πληροί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με εξιτάρουν σε μια ταινία του είδους. Και όχι απλώς τα πληροί αλλά το κάνει και με πολύ αξιόλογο τρόπο πράγμα που, απ’ ότι φάνηκε, ισχύει σαν άποψη και διεθνώς.
Κακώς όμως και πολύ κακώς μάλιστα! Θα έπρεπε να το γνώριζα καθώς κυκλοφορεί ήδη από το 2010 και πληροί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με εξιτάρουν σε μια ταινία του είδους. Και όχι απλώς τα πληροί αλλά το κάνει και με πολύ αξιόλογο τρόπο πράγμα που, απ’ ότι φάνηκε, ισχύει σαν άποψη και διεθνώς.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Πρόκειται για ένα Αμερικάνικο αλλά με Αγγλικές πινελιές τρομο-ρομαντικό θρίλερ του Matt Reeves που όμως βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε ένα προηγούμενό του, Σουηδικό, το «Låt den rätte komma in» ή «Let the Right one in» του 2008 από τον Tomas Alfredson που κι αυτό με τη σειρά του απέδωσε την ιστορία της ομώνυμης και ομοεθνούς του νουβέλας, του 2004, από τον συγγραφέα John Ajvide Lindqvist.
Ξέρω ότι, για πολλούς, δείχνουν ανούσιες αυτές οι αναφορές σε ονόματα και συσχετίσεις αλλά, απ’ την άλλη, θεωρώ ότι οφείλουμε ν' αναφερθούμε και στους «πρωτεργάτες» έστω και στοιχειωδώς.
Πρόκειται για ένα Αμερικάνικο αλλά με Αγγλικές πινελιές τρομο-ρομαντικό θρίλερ του Matt Reeves που όμως βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε ένα προηγούμενό του, Σουηδικό, το «Låt den rätte komma in» ή «Let the Right one in» του 2008 από τον Tomas Alfredson που κι αυτό με τη σειρά του απέδωσε την ιστορία της ομώνυμης και ομοεθνούς του νουβέλας, του 2004, από τον συγγραφέα John Ajvide Lindqvist.
Ξέρω ότι, για πολλούς, δείχνουν ανούσιες αυτές οι αναφορές σε ονόματα και συσχετίσεις αλλά, απ’ την άλλη, θεωρώ ότι οφείλουμε ν' αναφερθούμε και στους «πρωτεργάτες» έστω και στοιχειωδώς.
Και μιας κι αναφέρθηκα στους αυθεντικούς (ως αλλόγλωσσους) τίτλους του έργου, να πω πως και η Ελληνική μετονομασία του, «Άσε το κακό να μπει», αν και αρχικά δείχνει ψιλοάσχετη, τελικά είναι απόλυτα σχετική. Ουσιαστικά μάλιστα λέει το ίδιο πράμα αλλά με άλλον τρόπο, πιθανά και σωστότερο τρόπο μάλιστα. Κάτι σαν την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος ένα πράμα.
Κινούμαστε στον Χειμώνα του 1983 κάπου στο Los Alamos του New Mexico. Ξεκινάμε με το να ζούμε τις αγωνίες ενός επείγοντος ιατρικού περιστατικού, κάτι που θυμίζει απόπειρα μιας ιδιόμορφης αυτοκτονίας!
Πριν προλάβουμε να συμπεράνουμε τα τι και τα πώς, μεταφερόμαστε δύο βδομάδες πριν, βλέποντας πια σκηνές απ' την καθημερινότητα ενός 12χρονου, λεπτοκαμωμένου και μοναχικού αγοριού, του Owen (Kodi Smit-McPhee). Ζει σ’ ένα φτωχό διαμέρισμα πολυκατοικίας με την εν διαστάσει μητέρα του (Cara Buono), μια μητέρα σ' έναν τελείως άχρωμο ρόλο. Ο Owen παρατηρεί σχεδόν κρυφά και διακριτικά τον κόσμο γύρω του κυρίως απ’ το παράθυρο του δωματίου του με τη βοήθεια ενός μικρού τηλεσκοπίου.
Κάποια στιγμή μπαίνουν στην ιστορία και κάποιοι «ξένοι». Ένα παράξενο δίδυμο που αποτελείται από έναν σχετικά ηλικιωμένο (Richard Jenkins) και ένα ξυπόλητο(!) 12χρονο κοριτσάκι, την Abby (Chloë Grace Moretz). Η Abby είναι ένα αντίστοιχα ήσυχο, μοναχικό, λεπτοκαμωμένο και αρκετά χλωμό κοριτσάκι! Η παρουσία των ξένων γίνεται απόλυτα αισθητή στον μικρό μας Owen καθώς προκύπτει να είναι οι νέοι κάτοικοι του διπλανού διαμερίσματος! Τους χωρίζει μια μεσοτοιχία.
Η καθημερινότητα του Owen συνεχίζεται με διάφορα προβλήματα, την ημέρα στο σχολείο από μια παρέα νταήδων συμμαθητών ενώ, το βράδυ, με την ολοένα και αυξανόμενη και τόσο ευχάριστη παρέα του με την μικρή Abby. Συναντιούνται μόνοι τους συνήθως έξω και πάντα βράδυ. Η φιλία τους σύντομα εξελίσσεται σε μια λανθάνουσα σχέση αγάπης που συχνά φλερτάρει έντονα με έναν παιδικής μορφής ερωτισμό.
Όμως, όπως είπα και νωρίτερα, πέρα απ' το όποιο «ρομαντικό» στοιχείο, συνυπάρχει στην ταινία και το «τρομακτικό» ή, έστω, οι αγωνίες ενός θρίλερ. Έτσι βλέπουμε ότι, ταυτόχρονα, ξεκίνησαν να προκύπτουν και διάφορα άσχημα όσο και περίεργα περιστατικά στην περιοχή. Άγριοι φόνοι ανυπεράσπιστων ατόμων μετά από σύντομες απαγωγές τους και με την σχεδόν πλήρη... αφαίμαξή τους. Η τοπική αστυνομία αρχίζει τις έρευνες προς κάθε κατεύθυνση.
Κινούμαστε στον Χειμώνα του 1983 κάπου στο Los Alamos του New Mexico. Ξεκινάμε με το να ζούμε τις αγωνίες ενός επείγοντος ιατρικού περιστατικού, κάτι που θυμίζει απόπειρα μιας ιδιόμορφης αυτοκτονίας!
Πριν προλάβουμε να συμπεράνουμε τα τι και τα πώς, μεταφερόμαστε δύο βδομάδες πριν, βλέποντας πια σκηνές απ' την καθημερινότητα ενός 12χρονου, λεπτοκαμωμένου και μοναχικού αγοριού, του Owen (Kodi Smit-McPhee). Ζει σ’ ένα φτωχό διαμέρισμα πολυκατοικίας με την εν διαστάσει μητέρα του (Cara Buono), μια μητέρα σ' έναν τελείως άχρωμο ρόλο. Ο Owen παρατηρεί σχεδόν κρυφά και διακριτικά τον κόσμο γύρω του κυρίως απ’ το παράθυρο του δωματίου του με τη βοήθεια ενός μικρού τηλεσκοπίου.
Κάποια στιγμή μπαίνουν στην ιστορία και κάποιοι «ξένοι». Ένα παράξενο δίδυμο που αποτελείται από έναν σχετικά ηλικιωμένο (Richard Jenkins) και ένα ξυπόλητο(!) 12χρονο κοριτσάκι, την Abby (Chloë Grace Moretz). Η Abby είναι ένα αντίστοιχα ήσυχο, μοναχικό, λεπτοκαμωμένο και αρκετά χλωμό κοριτσάκι! Η παρουσία των ξένων γίνεται απόλυτα αισθητή στον μικρό μας Owen καθώς προκύπτει να είναι οι νέοι κάτοικοι του διπλανού διαμερίσματος! Τους χωρίζει μια μεσοτοιχία.
Η καθημερινότητα του Owen συνεχίζεται με διάφορα προβλήματα, την ημέρα στο σχολείο από μια παρέα νταήδων συμμαθητών ενώ, το βράδυ, με την ολοένα και αυξανόμενη και τόσο ευχάριστη παρέα του με την μικρή Abby. Συναντιούνται μόνοι τους συνήθως έξω και πάντα βράδυ. Η φιλία τους σύντομα εξελίσσεται σε μια λανθάνουσα σχέση αγάπης που συχνά φλερτάρει έντονα με έναν παιδικής μορφής ερωτισμό.
Όμως, όπως είπα και νωρίτερα, πέρα απ' το όποιο «ρομαντικό» στοιχείο, συνυπάρχει στην ταινία και το «τρομακτικό» ή, έστω, οι αγωνίες ενός θρίλερ. Έτσι βλέπουμε ότι, ταυτόχρονα, ξεκίνησαν να προκύπτουν και διάφορα άσχημα όσο και περίεργα περιστατικά στην περιοχή. Άγριοι φόνοι ανυπεράσπιστων ατόμων μετά από σύντομες απαγωγές τους και με την σχεδόν πλήρη... αφαίμαξή τους. Η τοπική αστυνομία αρχίζει τις έρευνες προς κάθε κατεύθυνση.
Να πω πως, αργότερα μεν αλλά όχι και στα τελειώματα της διάρκειας της ταινίας, προκύπτει και η συσχέτιση, με απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο, του αρχικού περιστατικού. Της περίεργης απόπειρας αυτοκτονίας που, τότε πια, καταλήγει να δείχνει ακόμα τραγικότερη απ’ ότι στην αρχή!
Θα ήθελα ν' αναφερθώ σε ακόμα περισσότερα ως προς την υπόλοιπη εξέλιξη αλλά δε θα το κάνω... γνωστό το γιατί.
Ωστόσο θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κι εσείς θα νιώσετε αυτά τα «ιδιαίτερα» συναισθήματα κατά την θέασή της. Συναισθήματα που θα έλεγα, δεν συνηθίζονται σε τέτοιου τύπου - είδους ταινίες.
Αν και θρίλερ που φλερτάρει έντονα αλλά σε περιορισμένες μόνο σκηνές με ταινία τρόμου, δεν οδηγεί τις βαρύτητές του σε αυτές τις εύκολες περπατημένες. Δεν βασίζεται στον βίαιο εντυπωσιασμό του θεατή από ατελείωτες αιματοχυσίες, διαμελισμένα σώματα και ιδιαίτερα τερατόμορφες παρουσίες. Όχι ότι αυτά απέχουν πλήρως. Υπάρχουν και τέτοια αλλά με πολύ προσεκτικό τρόπο ώστε να μην αποσπούν την προσοχή από το ουσιαστικότερο κομμάτι της ταινίας, το κομμάτι που αφορά την ίδια την υπόθεσή.
Δεν έχω να πω ιδιαίτερα πράματα για την φωτογραφία και τον ήχο. Αξίζουν μεν αλλά δεν αφήνουν και το στίγμα τους στη μνήμη. Ωστόσο θεωρώ ότι σκοπίμως διατηρούνται σε αυτά τα ισορροπημένα επίπεδα.
Αντίθετα θεωρώ ότι η ηθοποιία, ιδιαίτερα των δύο παιδιών - πρωταγωνιστών, είναι πραγματικά αξιέπαινη και αξιόλογη! Καταφέρνουν και αποδίδουν υπέροχα αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που πηγάζει από το σενάριο.
Κλείνω με το να σας την προτείνω γι άλλη μια φορά, ακόμα κι αν είσαστε απ' αυτούς που σας ψιλοφοβίζουν τα θρίλερ.
Θα ήθελα ν' αναφερθώ σε ακόμα περισσότερα ως προς την υπόλοιπη εξέλιξη αλλά δε θα το κάνω... γνωστό το γιατί.
Ωστόσο θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κι εσείς θα νιώσετε αυτά τα «ιδιαίτερα» συναισθήματα κατά την θέασή της. Συναισθήματα που θα έλεγα, δεν συνηθίζονται σε τέτοιου τύπου - είδους ταινίες.
Αν και θρίλερ που φλερτάρει έντονα αλλά σε περιορισμένες μόνο σκηνές με ταινία τρόμου, δεν οδηγεί τις βαρύτητές του σε αυτές τις εύκολες περπατημένες. Δεν βασίζεται στον βίαιο εντυπωσιασμό του θεατή από ατελείωτες αιματοχυσίες, διαμελισμένα σώματα και ιδιαίτερα τερατόμορφες παρουσίες. Όχι ότι αυτά απέχουν πλήρως. Υπάρχουν και τέτοια αλλά με πολύ προσεκτικό τρόπο ώστε να μην αποσπούν την προσοχή από το ουσιαστικότερο κομμάτι της ταινίας, το κομμάτι που αφορά την ίδια την υπόθεσή.
Δεν έχω να πω ιδιαίτερα πράματα για την φωτογραφία και τον ήχο. Αξίζουν μεν αλλά δεν αφήνουν και το στίγμα τους στη μνήμη. Ωστόσο θεωρώ ότι σκοπίμως διατηρούνται σε αυτά τα ισορροπημένα επίπεδα.
Αντίθετα θεωρώ ότι η ηθοποιία, ιδιαίτερα των δύο παιδιών - πρωταγωνιστών, είναι πραγματικά αξιέπαινη και αξιόλογη! Καταφέρνουν και αποδίδουν υπέροχα αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που πηγάζει από το σενάριο.
Κλείνω με το να σας την προτείνω γι άλλη μια φορά, ακόμα κι αν είσαστε απ' αυτούς που σας ψιλοφοβίζουν τα θρίλερ.
Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)
Αξιολόγηση:
{[['
', '
']]}
', '']]}{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δική σας η σκηνή! Αυτοσχεδιάστε!