Θα ξεκινήσω με το να σας πω κατευθείαν την άποψή μου:
Είναι ένα έργο πραγματικό κομψοτέχνημα στο είδος του!
Καιρό είχα να δω κάτι τόσο καλό!
Δε ξέρω αν σας ξάφνιασα που μπαίνω κατευθείαν στο ζουμί αλλά δε κρατιόμουν!
Ένιωσα πως έπρεπε να το θίξω από την αρχή, πως πρέπει να το γνωρίζετε ανεξάρτητα με το αν επιλέξετε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτή μου την ανάρτηση. Έπρεπε μήπως καταφέρω έτσι να σας μεταφέρω το πόσο θα άξιζε να δείτε κι εσείς την ταινία.
Ξέρω πως το «Πρέπει» δείχνει υπερβολικό. Θέλω όμως έτσι να επισημάνω λίγο παραπάνω την αξία της ταινίας. «Πρέπει» δηλαδή όπως περίπου «πρέπει» να δει κανείς στη ζωή του (έστω) ένα ηλιοβασίλεμα ή τον έναστρο ουρανό. «Πρέπει» γιατί, αλλιώς, θα είναι κρίμα.
Ας δοκιμάσουμε όμως να πλησιάσουμε την υπόθεσή της.
Το θέμα της έχει σα κεντρικό άξονά του, ένα πραγματικό γεγονός, τόσο σημαντικό όσο και τραγικό, για πάρα πολύ κόσμο. Ένα γεγονός που, σίγουρα, άφησε το ανεξίτηλο στίγμα του στη σύγχρονη ιστορία. Πρόκειται για το συμβάν της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 με την πτώση - κατάρριψη των δίδυμων πύργων του κέντρου διεθνούς εμπορίου Word Trade Center (WTC) από αεροπορική, τρομοκρατικής προέλευσης, επίθεση.
Το θέμα της ταινίας ωστόσο, δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γνωστό συμβάν. Το θέμα της ξεδιπλώνεται μέσα από την παρουσίαση της ζωής μιας σύγχρονης, νέας οικογένειας της εποχής εκείνης, τους Schell, με μπαμπά τον Thomas (Tom Hanks), μαμά την Linda (Sandra Bullock) και τον γιο τους, τον μόλις εννιάχρονο Oscar (Thomas Horn). Εδώ να πω πως, ενώ τα ηχηρά ονόματα της ταινίας είναι σαφώς αυτά των διεθνώς και δικαίως καταξιωμένων Tom Hanks και Sandra Bullock, ο πραγματικά βασικός πρωταγωνιστής, από πολλές απόψεις, είναι ο πιτσιρικάς Oscar δηλαδή ο πρωτοεμφανιζόμενος κινηματογραφικά αλλά πολλά υποσχόμενος Thomas Horn!
Η οικογένεια λοιπόν, ζει ήρεμα κι αρμονικά σε περιοχή σχετικά πολύ κοντινή με την περιοχή 0. Την ημέρα εκείνη, έτυχε ο πατέρας Thomas να έχει μια επαγγελματική συνάντηση, σε χώρο μέσα σε έναν από τους δύο ουρανοξύστες. Μακάβριο αποτέλεσμα, μετά και την πρόσκρουση του αεροπλάνου, ήταν το να εγκλωβιστεί μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κτίριο μέχρι που αυτό κατέρρευσε θανατώνοντάς τους.
Η ταινία ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Στη ζωή της οικογένειας του πριν και στη ζωή του μετά, μόνο που το μεγαλύτερο μέρος της πριν ζωής, μας την δείχνει μέσα από αναμνήσεις των υπολοίπων (και κυρίως του μικρού), στο μετά.
Ο μικρός Oscar, ήταν πάρα πολύ συνδεδεμένος με τον πατέρα του. Έτυχε δε και ήταν μόνος του στο σπίτι την ημέρα του κακού, όταν άκουσε στον τηλεφωνητή, τα μηνύματα που είχε αφήσει ο πατέρας του από τις τελευταίες προσπάθειες της ζωής του να τον βρει και να του μιλήσει έστω και μόνο τηλεφωνικά.
Πρακτικά έτσι, έγινε ένας ιδιόμορφος μάρτυρας των τελευταίων στιγμών του αγαπημένου του πατέρα, πράγμα που τον σημάδεψε βαθιά για την επόμενη περίοδο της παιδικής του ζωής.
Μετά το πρώτο σοκ, ξεκίνησε δειλά - δειλά να «τον ψάχνει», μέσα από προσωπικά του αντικείμενα που έβρισκε κρυφά μέσα στο σπίτι. Σε συρτάρια, σε ντουλάπια, σε ρούχα, παντού. Κάθε χαρτάκι, κάθε άνευ σημασίας (υπό κανονικές συνθήκες) αντικείμενο που σχετιζόταν με τον πατέρα του, αποκοτούσε ιδιαίτερη βαρύτητα για τον μικρό. Ήταν δηλαδή σαν ένας ακόμα συνδετικός κρίκος μιας νοητικής αλυσίδας που θεωρούσε ότι τον κράταγε κοντά στην, περασμένη πια, φυσική παρουσία του πατέρα του. Σε κάθε τέτοιο μικροαντικείμενο, προσπαθούσε να βρει έστω μια γνωστή του μυρωδιά, έστω μια ζωντανή του ανάμνηση και συνήθως τα κατάφερνε ή έτσι ήθελε να πίστευε.
Μέσα στις προσπάθειές του αυτές, έτυχε να βρεθεί μπροστά σ’ ένα, επιμελώς κρυμμένο μέχρι πριν, κλειδί. Ένα κλειδί που πρακτικά δε μαρτυρούσε με κανέναν τρόπο το τι κλειδαριά θα μπορούσε να κλειδώνει ή να ξεκλειδώνει. Το μόνο που έγραφε, έξω από το πορτοκαλί αδιάφανο φακελάκι του, ήταν μια χειρόγραφη λέξη, «black». Αυτό, τίποτ’ άλλο! Τόσο απλά, τόσο γενικά. Ο Oscar ωστόσο, αντί να το προσπεράσει και να σκεφτεί το αυτονόητο πως δηλαδή δε θα μπορούσε να είχε καμία ουσιαστική αξία αυτό το κλειδί χωρίς να συνοδεύεται από περισσότερες διευκρινήσεις, έκανε το ακριβώς αντίθετο! «Γαντζώθηκε» πάνω σε αυτήν την τόσο μεγάλη έλλειψη πληροφοριών και την έκανε «σκαλί» για να φτάσει στην εύρεση κάθε πιθανής σχέσης που θα μπορούσε να έχει αυτό το κλειδί με αυτή τη λέξη και εντέλει με τον πατέρα του.
Από εκεί λοιπόν, ξεκινά ο Γολγοθάς του μικρού μέσα από αναζητήσεις, «κρυφές» συναντήσεις με αγνώστους που το επίθετό τους ήταν «Black» κλπ. Έτσι όμως, σιγά - σιγά, ξεδιπλώνεται παράλληλα και όλη συναισθηματική φόρτιση των ηρώων της ταινίας. Τόσο του ίδιου του μικρού όσο και της απαρηγόρητης μητέρας του που, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα , είχε ν’ αντιμετωπίσει και μια αυξανόμενη άρνηση και επιθετικότητα απέναντί της από τον γιο της. Ήταν κάτι που του έβγαινε αυτόματα σαν αντίδραση και που ουσιαστικά έκρυβε μια αυτοσχέδια όσο και απεγνωσμένη εναλλακτική προσπάθειά του, προς μια πιθανότητα αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης, του ψυχολογικού του αδιεξόδου.
Το πώς ακριβώς εξελίχθηκε περεταίρω η ιστορία, με αυτά τα δεδομένα, είναι απαραίτητο να το ανακαλύψετε μόνοι σας, αν είναι να την δείτε τελικά.
Κατά τη γνώμη μου, η ταινία «τα σπάει»! Έχει πετύχει απ’ όλες τις πλευρές τους στόχους που θέτει κινηματογραφικά ένα τέτοιο θέμα.
Οι ηθοποιοί, όλοι κορυφαίοι! Οι γνωστότεροι απ’ αυτούς, επιβεβαίωσαν γι άλλη μια φορά την αξία τους! Οι υπόλοιποι, στάθηκαν άριστα στις απαιτήσεις των ρόλων τους. Ειδικά όμως για τον πιτσιρικά Oscar, τον Thomas Horn, θεωρώ πως ό,τι και να πω εδώ, απλά θα ήταν λίγο! Η ερμηνεία του ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε! Κατάφερε να μαγνητίσει τις σκέψεις και τα βλέμματα πολύ περισσότερο απ’ το σύνηθες. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να έχει απορροφηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα στα όσα έβλεπα και, για τις περισσότερες από αυτές, το αποδίδω στην καταπληκτική ερμηνεία του μικρού. Εντάξει, είναι γνωστό πως τα παιδιά έχουν πάντα εύκολο ένα «μπαλαντέρ» στο άτυπο παιχνίδι ανταγωνισμού θεαματικότητας, όταν συμμετέχουν ως ηθοποιοί σε ταινίες, εδώ όμως μπορώ να πω με σιγουριά πως το αποτέλεσμα το κέρδισε με το σπαθί του ο μικρός!
Η σκηνοθετική άποψη της ταινίας, ήταν πραγματικά πολύ πετυχημένη. Τόσο το αισθητικό κομμάτι που κατάφερνε να ενισχύσει με τον καταλληλότερο τρόπο κάθε συναισθηματικό φορτίο του σεναρίου, όσο όμως και το λειτουργικό μέρος που ήταν πολύ καλά δουλεμένο και κατάφερνε να εξηγεί, χωρίς φλυαρίες αλλά και χωρίς εκπτώσεις, κάθε χρήσιμο στοιχείο του σεναρίου προς κάθε κατηγορία θεατή.
Η φωτογραφία και τα πλάνα ενώ κινούνταν καθαρά μέσα σε μια σύγχρονη αμερικάνικη μεγαλούπολη, κατάφερναν πολύ εύστοχα να απομονώνουν στον θεατή, μόνο τα κρίσιμα στοιχεία των χαρακτήρων και της πραγματικής - προσωπικής τους ζωής. Δεν κούραζαν με τον «θόρυβο» που τους περιέβαλε.
Είναι ξεκάθαρα προφανές πως την ταινία την προτείνω σε όλους σας ασυζητητί! Αν μπορέσετε δε, να την δείτε σε HD ποιότητα εικόνας (1080p ή έστω 720p), σίγουρα θα την απολαμβάνατε καλύτερα χωρίς όμως αυτό να είναι και απαιτητό.
Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)
Αξιολόγηση:
{[['
', '
']]}
', '']]}{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δική σας η σκηνή! Αυτοσχεδιάστε!