2011 - The double

Βρε, βρε, βρεεε!
Να ξανά που η, σχεδόν αιώνια πια, «κόντρα ισχύος» μεταξύ Αμερικάνων και Σοβιετικών καλά κρατεί! Έτσι τουλάχιστον θέλουν να μας πουν οι Αμερικάνοι, μέσα και από τις σύγχρονες κατά τ’ άλλα ταινίες τους όπως αυτή!
Τελικά «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», τόσα χρόνια μάλιστα, όσα κατορθώνει να πουλά ακόμα στο διεθνή κινηματογράφο.
Καλά αυτοί (οι Αμερικάνοι), δε βαρέθηκαν! Αμ μ’ εμάς τους υπόλοιπους, τους «πολιτισμένους», τι στο καλό συμβαίνει και τους προσφέρουμε ακόμα τόσο απλόχερα τη θεαματικότητά μας σε τέτοιες κινηματογραφικές υποπαραγωγές - καλλικατζούρες;! Πόσο ακόμα κουτόχορτο πρέπει να αναμασάμε για να καταλάβουμε το πόσο πρόβατα έχουμε καταντήσει, τουλάχιστον ως θεατές;!

Συγνώμη που το ξεκινάω κατευθείαν από το συμπέρασμα αλλά δε κρατιόμουν! Έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου κάπως!

Κρίμα δηλαδή και για τους πρωταγωνιστές της ταινίας που, ομολογουμένως, είναι δικαιολογημένα καταξιωμένοι από προηγούμενες κινηματογραφικές δουλειές τους, με πρωτοστάτη ασυζητητί βέβαια τον Richard Gere! Κρίμα ειδικά γι αυτόν γιατί, αν και έχει μεγαλώσει αρκετά πια, διατηρεί τελείως αλώβητα όλα του τα υποκριτικά (και όχι μόνο) πλεονεκτήματα. Όλα δηλαδή όσα τον έχουν αναδείξει στο πάνθεον των διαχρονικά μεγάλων ηθοποιών. Ο άνθρωπος και πάλι κάνει ό,τι μπορεί αλλά, τι να το κάνεις;! Όταν το σενάριο θέλει με το ζόρι να μπάζει το έργο από παντού, δυστυχώς δε σώνεται από τη υπερπροσπάθεια των όποιων αστέρων - ηθοποιών κι αν συμπεριλαμβάνει. Το έχουμε δει ήδη να συμβαίνει αυτό, σε επικίνδυνα πολλές πια ταινίες αμερικανικής («Τυχαίο; Δε νομίζω!») παραγωγής.

Επειδή όμως «το έχω πάρει αμπάριζα» το εργάκι, να το ισορροπήσω κάπως, λέγοντας ότι εντάξει, έχω δει και πολύ έως και τραγικά πάρα πολύ χειρότερα (το ‘σωσα;;;)! Εδώ τουλάχιστον, δε κινδυνεύει να καταστραφεί ο κόσμος όλος με πυρηνικό όλεθρο από τους κακούς Σοβιετικούς. Ούτε δορυφόροι παίζουν, ούτε μυστικά υπερόπλα, ούτε ασύλληπτου μεγέθους αεροπλανοφόρα ή υποβρύχια. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί έως και φτωχή σα παραγωγή για τα Αμερικάνικα κινηματογραφικά δεδομένα (βρε η «κρίση» τι κάνει;!). Μερικά αμάξια καταστρέφονται μόνο κι αυτά χωρίς καν εκρήξεις!

Δε μπορώ να πω όμως, δράση έχει το έργο, σε κρατάει ως το τέλος! Στην πλοκή είναι που δε μας τα λέει καλά. Ο κύριος λόγος, οι απίστευτες σεναριακές ανατροπές που προφανώς θέλει ο Michael Brandt (σεναριογράφος & σκηνοθέτης) να είναι και το δυνατό χαρτί του έργου. Δε λέω, οι ανατροπές πάντα δίνουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά όταν γίνονται τόσο πρόχειρα και αφορούν τα βασικά πατήματα του έργου, συγνώμη αλλά λειτουργούν τελείως ανάποδα. Ανατρέπουν και τη συνολική εκτίμηση του θεατή και μετά, αυτό δε μαζεύετε από κανέναν superstar και με τίποτα. Και, αν τη δείτε, μη βιαστείτε να θεωρήσετε ότι με την πρώτη ανατροπή ξεμπλέξατε. Μέχρι εκεί παλεύεται το πράγμα. Ακολουθεί όμως και άλλη πολύ αργότερα που, αυτή πια, δε παλεύεται, πώς να το κάνουμε!

Ο τίτλος μια φορά είναι απόλυτα πετυχημένος. Ίσως το πιο «πονηρό» κομμάτι του έργου!

Το βασικό στόρι είναι κατασκοπικού χαρακτήρα. Έχει να κάνει με την εξιχνίαση ενός Σοβιετικού υπερπράκτορα και αδίστακτου όσο και πανούργου δολοφόνου, τον Κάσιους (όχι το ξυροκάρπι) που είχε δράσει στην Αμερική εδώ και πάνω από 20 συναπτά έτη πριν. Ξαφνικά, ένας Θεός ξέρει γιατί, κάνει την επανεμφάνισή του με τι άλλο, μα με κάποιες ακόμα από τις χαρακτηριστικού τρόπου δολοφονίες, σημαντικών για την Αμερική ανθρώπων. Εκεί λοιπόν εμπλέκονται η CIA (Central Intelligence Agency) και το FBI (Federal Bureau of Investigation), το Αμερικάνικο enfant - gâteaux (ανφάν γκατέ) δηλαδή, με κύριους αντιπροσώπους τους, τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές του έργου που, από την προσωπική τους επαγγελματική πορεία, ο καθένας τους έχει ήδη μεγάλη εμπλοκή - συμμετοχή στα δρώμενα του Κάσιους.

Δεν πρέπει να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες της πλοκής δεδομένου ότι, έτσι, θα αναγκαζόμουν να σας αποκαλύψω πράγματα που βασίζουν τις λεγόμενες ανατροπές της.

Είναι σίγουρο πως δε θα πάθετε κάτι κακό με το να τη δείτε την ταινία, ανεξάρτητα το πώς σας την περιέγραψα πριν. Δε θα νιώσετε καν χαμένη την ώρα που αφιερώσατε. Βλέπεται ευχάριστα, απλά να, στο τέλος θα έχετε νιώσει πως είδατε κάτι που, θα θέλατε μεν να το δείτε αλλά σωστότερα δεμένο και όχι να πατά πάνω σε τόσο τετριμμένες περπατημένες - Αμερικανιές με το «κακό» να προέρχεται πάντα από... Ανατολάς.

Για να είμαστε και "τυπικοί", παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο "απαιτητικούς")

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}