Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

2004 - Closer - Εξ επαφής

Με το που είδα τη συγκεκριμένη ταινία, ήξερα πως ήταν από αυτές που, αργά ή γρήγορα, θα έγραφα για το πώς ένιωσα που την είδα. Το ήξερα αλλά δεν το έκανα σύντομα γιατί ένιωθα πως θα έπρεπε πριν, να αφήσω λίγο χρόνο να περάσει ώστε να έχω ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μέσα μου, σχετικά με τα όσα είδα. Έπρεπε δηλαδή να καταλαγιάσει κάπως η «ψυχολογική αντάρα» που μου προέκυψε και μετά, με ποιο ήρεμο πνεύμα πια, να έχω καλύτερες ελπίδες στο να αποφύγω τυχόν σκοπέλους στην κριτική μου σκέψη και έκφραση. Ελπίζω να το έχω καταφέρει πια αν και δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος.

Όπως καταλαβαίνετε, το έργο έχει ψαχνό! Σίγουρα δεν είναι από αυτά που θα πρέπει να τα δει ο καθένας. Όχι ότι είναι δύσκολο στα όσα παρουσιάζει. Ίσα ίσα που είναι πολύ κατανοητός ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία. Όμως αυτό, δεν είναι πάντα αρκετό. Όταν αυτά που βλέπεις είναι τέτοια που σε βάζουν στο πετσί μιας ιδιαίτερης κατάστασης και μάλιστα όχι από μία μόνο πλευρά αλλά από όλες, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Και αυτό το χαρακτηριστικό το έχει στο μέγιστο η συγκεκριμένη ταινία. Είναι σα να παίρνει από το χεράκι το μυαλό και να το κάνει βόλτα σε έναν κόσμο ερωτικής προέλευσης απολαύσεων αλλά και των ενοχών που τις συνοδεύουν άρρηκτα πολλές φορές. Προσπαθεί ο θεατής να ισορροπεί μέσα στα όσα νιώθει αλλά τελικά αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο.

Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την πορεία τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων που η μοίρα το φέρνει να εμπλακούν ερωτικά μεταξύ τους. Δύο άντρες και δύο γυναίκες. «Κλασικό» θα πει κανείς. Δε θα διαφωνήσω καθόλου. Η διαφορετικότητα όμως στην περίπτωσή μας, έχει να κάνει στον τρόπο που αυτό, το τόσο κλασικό σενάριο, αναλύεται στη σκέψη μας μέσα από τα μονοπάτια του έργου. Εκεί είναι και η επιτυχία στην ταινία. Κατορθώνει με μια οδυνηρή βουτιά μέσα στη θάλασσα των συναισθημάτων που αναδύει, συναισθήματα που κυριολεκτικά δυναστεύουν την «ακέραιη» κατά τ’ άλλα προσωπικότητα του καθενός μας, να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε κατάματα τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τα δήθεν και τα πρέπει, πίσω από τις ηθικές και τους κανόνες. Αλήθειες που μπορεί να βρίσκονται καλά καταχωνιασμένες μέσα στις βαθύτερες και πιο σκοτεινές κρυψώνες της ψυχής μας. Αλήθειες που ουσιαστικά αδιαφορούν απόλυτα για το τι πρέπει ή δεν πρέπει, για το τι είναι σωστό ή λάθος.
Η μόνη υπερβολή αλλά ταυτόχρονα και το σημαντικότερο εργαλείο του έργου είναι η τόσο μεγάλη εμμονή που χαρακτηρίζει τους πρωταγωνιστές του, στο να εκφράζουν μεταξύ τους αυτό ακριβώς που νιώθουν από αυτό που τους συμβαίνει σε κάθε φάση της τροπής που παίρνει η ιστορία. Είναι πραγματικά απρόσμενα εντυπωσιακό, το πόσο δύσκολο καταλήγει στον θεατή, ακόμα και το να παρακολουθεί απλά, την ερμηνεία των όσων διαδραματίζονται. Όσο και να το θέλει κανείς, δεν γίνεται να μένει απλός παρατηρητής. Πριν καν το καταλάβει έχει αρχίσει να διακρίνει σημεία που του δείχνουν ενοχλητικά γνωστά. Τόσο γνωστά και τόσο ενοχλητικά δε, που είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να υψώσει τις γνωστές άμυνές του και να σταματήσει να βλέπει ή απλά να προσφύγει σε γνωστούς πικάντικους χαρακτηρισμούς. Προσωπικά, πάλεψα να μην καταφύγω σε τέτοιες λύσεις και θεωρώ ότι μου βγήκε σε καλό.

Οι ερμηνείες, και στους τέσσερεις πρωταγωνιστές, είναι πραγματικά πάρα πολύ καλές. Η απαίτηση στην ερμηνεία έχει εμφανώς περισσότερο θεατρική παρά κινηματογραφική προέλευση. Αν και το ερωτικό στοιχείο κυριαρχεί στην ταινία, δεν πέφτει στην παγίδα να αναλωθεί στην παρουσίαση των ερωτικών περιπτύξεων αυτών καθ’ αυτών.
Το σενάριο δεν ασχολείται με περιττές λεπτομέρειες. Προχωρά γρήγορα. Συχνά πυκνά μάλιστα, προσπερνά μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς καν να προετοιμάζει τον θεατή για αυτό. Μένει στο να αναλύει μόνο τα σημαντικά και το κάνει με πάρα πολύ πετυχημένο τρόπο.

Τη συστήνω σε όσους έχουν καταφέρει να έρθουν αντιμέτωποι με τη σκέψη τους και τον εαυτό τους και να έχουν βγει δυνατότεροι από αυτό.
Δεν τη συνιστώ, με τίποτα όμως, σε όσους έχουν ή θέλουν να δείχνουν ότι έχουν στεγανά και απόλυτες αξίες σε τέτοια ζητήματα.




Για να είμαστε και "τυπικοί", παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο "απαιτητικούς")











Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

2 σχόλια:

  1. Shineon:Θα μπορούσε να το πει κανείς και αισθηματικό θρίλερ με την έννοια ότι σε βάζει σε μια κατάσταση που μπορεί και να τη ζήσεις και σύ κάποτεκαι αυτό σε τρομάζει (για να μη σου πω ότι μπορεί και να την έχει ζήσει η μισή Ελλάδα και να μη το παραδέχεται).Μπράβο για την εμβάθυνση στο θέμα.Συμφωνώ απολύτως!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Shineon:
    Όπως καταλαβαίνεις κι εγώ συμφωνώ απολύτως με το χαρακτηρισμό σου που αποδίδεις στην ταινία ως «αισθηματικό θρίλερ», ακόμα περισσότερο και για τους λόγους που αναφέρεις ότι το κάνεις.
    Ευχαριστώ και για την έκφραση της εκτίμησής σου ως προς την ανάλυσή μου. Μου δίνει σημαντικό μέρος από την απαραίτητη δύναμη που χρειάζεται, στο να συνεχίσω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου γράφοντας εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δική σας η σκηνή! Αυτοσχεδιάστε!