2010 - Les sept jours du talion - 7 Days

Βρε - βρε τον Καναδά τι μας έφτιαξε;!

Έβγαλε (στα Γαλλικά) ταινία που χαλαρά μπορεί να θεωρηθεί από τις πιο αξιοπρόσεκτες!

Πραγματικά, είναι μια ταινία που έχει καθαρά το δικό της ύφος. Λίγα τα στοιχεία της που μοιάζουν με των κλασικών ταινιών του είδους της.

Είχα διαβάσει κάπου μια σύντομη περιγραφή σχετικά με το κυρίως θέμα της και μου έκανε το απαραίτητο κλικ. Είπα να δοκιμάσω να την δω κι ευτυχώς δεν με απογοήτευσε.

Ωστόσο, δεν υπόσχομαι πως το ίδιο θα συμβεί και στον καθέναν σας. Δεν παίρνω αυτό το ρίσκο ακριβώς επειδή θεωρώ ότι είναι αρκετά ιδιαίτερη σα ταινία, με αποτέλεσμα να εντάσσεται σε αυτές που σε άλλους τους αρέσουν πολύ και σε άλλους ούτε που να τις φτύσουν. Εμένα πάντως, η πλάστιγγα έγειρε προς το «μου άρεσε αρκετά»!

Τι όμως πραγματεύεται η ταινία;

Να πω από την αρχή πως το θέμα της είναι από τα πολύ σκληρά. Για πολλούς μάλιστα θα θεωρηθεί ακατάλληλο προς θέαση γενικότερα σα θέμα.

Μας ξεκινά με ένα πρωινό, σε μια σπιτική καθημερινότητα, μιας κλασικής, ευτυχισμένης οικογένειας του τύπου νέος μπαμπάς, νέα μαμά, και πολύ νέα κορούλα, ούτε εννιά χρονών παιδί καλά - καλά!

Η κορούλα ξεκινά κάποια στιγμή να πάει στο σχολείο της και οι γονείς βρίσκουν την ευκαιρία να «χαρούν λίγο πιο ιδιαίτερα» τη σχέση τους. Είναι μία από τις λίγες φορές που το κοριτσάκι πάει ασυνόδευτο στο σχολείο. Δυστυχώς όμως, προκύπτει να είναι και η τελευταία του γενικότερα.

Οι γονείς πληροφορούνται, αρκετά καθυστερημένα, ότι η κορούλα τους αγνοείται από το πρωί και μετά, σχετικά σύντομα πια, ανακαλύπτουν την τραγική αλήθεια. Το κοριτσάκι είχε απαχθεί, κακοποιηθεί αγρίως σε σημείο βασανισμού, βιαστεί και δολοφονηθεί! Ίσως το τραγικότερο όλων ήταν ότι τη βρήκαν σε αυτήν την κατάσταση, ενώ την έψαχνε η τοπική αστυνομία μαζί με τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να γίνει μάρτυρας από πρώτο χέρι ο ίδιος ο πατέρας, πράγμα που μάλλον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια.

Να σημειωθεί εδώ πως ο πατέρας ήταν γενικότερα ένας ευγενικότατος άνθρωπος και πετυχημένος χειρούργος.

Ο δράστης - τέρας βρέθηκε πολύ σύντομα και αποδείχθηκε με απόλυτο τρόπο πως ήταν αυτός. Εκκρεμούσε η δίκη του που όμως υπολογιζόταν ότι θα τον καταδίκαζε με 15 έως 25 μόνο χρόνια κάθειρξης σε σωφρονιστικά ιδρύματα - φυλακές.

Το ζευγάρι είχε χάσει πλέον, κάθε ίχνος επιθυμίας για φυσιολογική ζωή. Η απόγνωση και η δυστυχία ήταν η μόνιμη παρέα και των δύο. Δεν μπορούσαν με τίποτα να δεχθούν αυτό που τους συνέβη και πώς να το κατάφερναν άλλωστε;!

Ιδιαίτερα όμως ο πατέρας, έχτιζε κρυφά απ’ όλους, μέρα με τη μέρα, ένα εφιαλτικό σενάριο γύρω από την «πραγματική» τιμωρία του ενόχου. Μια τιμωρία στην οποία θα πρωταγωνιστούσε ως τιμωρός εξολοκλήρου ο ίδιος!

Οργάνωσε τα επόμενα βήματά του μεθοδευμένα και κατάφερε να απαγάγει σε έρημη τοποθεσία τον τύραννο - βιαστή - φονιά της κόρης του.

Ήταν πλέον αποκλειστικά οι δυο τους. Μόνο που, αυτή τη φορά, ο εγκληματίας νέος στην ηλικία, ήταν τελείως εγκλωβισμένος, όπως ακριβώς τον ήθελε ο πατέρας.

«Επιτέλους», η φάση της «δικαίωσης» είχε μόλις ξεκινήσει! Η αίσθηση της εκδίκησης είναι τόσο ζωντανή που κυριολεκτικά βγαίνει έξω από τα στενά πλαίσια του κάδρου της ταινίας και πλημμυρίζει τον προσωπικό χώρο του θεατή.

Ο πατέρας είχε όλη τη γνώση, τη διάθεση, τον χρόνο, τον τρόπο και πρακτικά ό,τι άλλο χρειαζόταν, ώστε να ενεργήσει όσο και όπως ήθελε, κατά του ανθρωπόμορφου αλλά ανήμπορου πια τέρατος.

Και ο χορός αρχίζει με μια σειρά από αυτοσχέδια αλλά μελετημένα βασανιστήρια...

Η αστυνομία από την άλλη, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους βρει έγκαιρα ώστε πρακτικά να συγκρατήσει το κακό που είχε ήδη ξεκινήσει και που, ο ίδιος ο πατέρας, του είχε δώσει δημοσίως πια ένα βάθος χρόνου εφτά ημερών, όσες μέρες θα χρειάζονταν δηλαδή η κόρη του για να έκλεινε τα εννιά της χρόνια.

Η συνέχεια και οι περισσότερες λεπτομέρειες καλό θα ήταν να μείνουν προς ανακάλυψη από εσάς, από όσους τουλάχιστον αποφασίσουν πως θα άντεχαν μια ταινία που πραγματεύεται με τόσο ρεαλιστικό τρόπο ένα τέτοιο ζήτημα.

Η ταινία είναι απολύτως λυτή κι απέριττη. Θα μπορούσα να πω πως κατορθώνει να μην έχει ούτε μία περιττή σκηνή, ούτε ένα σημείο που στοχεύει απλά στον εντυπωσιασμό ή έστω στον αποτροπιασμό του θεατή.

Να διευκρινίσω κάτι πάνω σε αυτό που είπα μόλις πριν και που, αρχικά, μπορεί να φαντάζει οξύμωρο σε κάποιους.

Ο απόλυτος αποτροπιασμός του θεατή εδώ, είναι το πρωτεύον συναίσθημα ούτως ή άλλως. Είναι δηλαδή το κυρίαρχο στοιχείο του θέματος της ταινίας. Ωστόσο, δεν εστιάζει η ίδια η ταινία καθαυτή, σε επιμέρους σημεία που το ενισχύουν, τουλάχιστον όχι παράταιρα. Και μόνο όμως που δείχνει με τόσο ρεαλιστικό τρόπο, την εξέλιξη μιας τέτοιας «παρανοϊκής» κατάστασης, αρκεί για να μεταφερθεί όλη αυτή η αρρωστημένη δυσοσμία. Από μόνο του το θέμα πρακτικά εγγυάται εξ’ αρχής, τον αποτροπιασμό κάθε έλλογου ανθρώπου - θεατή. Το ότι η ταινία καταφέρνει, με τον τρόπο που το μεταφέρει σα θέμα, να σε κάνει να το νιώσεις όλο αυτό, τόσο μέσα σου, μόνο σαν επιτυχία μπορώ να το χαρακτηρίσω! Μια επιτυχία ωστόσο, που θέλει πολύ γερό στομάχι για να μπορέσει να διακριθεί απομονωμένα ως τέτοια. Δυστυχώς πάρα πολύς κόσμος, αφήνεται να παρασυρθεί στην κρίση ενός έργου γενικότερα, από το είδος των συναισθημάτων που κατορθώνει να του περάσει, συγχέοντας ουσιαστικά το πόσο καλό είναι το ίδιο το έργο με το πόσο καλά ή κακά είναι και τα συναισθήματα που του προέκυψαν. Άρα, όσο πιο «ζωντανά» είναι αυτά τα συναισθήματα, πρακτικά τόσο πιο έντονη είναι και η κρίση του έργου, είτε ως θετική είτε ως αρνητική.

Το κυρίαρχο που, κατά τη γνώμη μου, αποσκοπούσε η ταινία, ήταν να κατορθώσει να βάλει τον θεατή στο πετσί ενός τόσο τραγικού χαρακτήρα - ρόλου, πράγμα που το καταφέρνει πάρα μα πάρα πολύ καλά. Τόσο καλά που κυριολεκτικά δεν αντέχεται!

Κλείνω λέγοντας προς ενίσχυση του ισχυρισμού μου περί λιτότητας, ότι θα πρέπει να σημειωθεί πως σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δεν ακούστηκε ούτε μία τόση δα νότα μουσικής! Ούτε καν στους τίτλους αρχής και τέλους της!

Οι ηθοποιοί της, αν και παντελώς άγνωστοι σε εμένα, θεωρώ ότι πληρούσαν όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές των ρόλων τους.

Όσοι νομίζετε λοιπόν ότι το αντέχετε όλο αυτό, δεν έχετε παρά να το δοκιμάσετε βλέποντάς το και μετά να μας πείτε την προσωπική σας γνώμη.

Θα έλεγα ότι συνίσταται η θέαση σε HD ποιότητα (1080p ή έστω 720p). Αν και η λεπτομέρεια της εικόνας δεν είναι από τα κυρίαρχα θέματα της ταινίας, θα έχει να προσθέσει το λιθαράκι της σε ορισμένες «δυνατές» σκηνές της για τους πιο «απαιτητικούς».

Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}