2011 - La piel que habito - The skin I live in - Το δέρμα που κατοικώ

Ισπανικό το εργάκι αυτή τη φορά!

Και ποιανού άραγε; Μα ποιου άλλου, του πασίγνωστου Pedro Almodóvar!

Ο Almodóvar μας έχει συνηθίσει, χρόνια τώρα, σε διεθνούς φήμης παραγωγές. Ίσως να είναι και ο γνωστότερος σεναριογράφος & κινηματογραφικός συγγραφέας της τόσο κοντινής αλλά και τόσο "μακρινής" συνάμα Ισπανίας. Γνωστός, ακόμα περισσότερο και για τις "ιδιαιτερότητες" που δεσπόζουν στις παραγωγές του. Με εντονότατες τις τάσεις προς το "τρίτο φύλο" αλλά και με σεναριακές υπερβάσεις που όμως, έχουν το χάρισμα να παρουσιάζονται με απίστευτα φυσικό τρόπο! Άλλες του ταινίες έχουν υπερβολικά εκκεντρικό χαρακτήρα και άλλες, απλώς κεντρίζουν με την διαφορετικότητα των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν σε αυτές. Γι αυτούς τους λόγους, οι ταινίες του συνήθως έχουν ή φανατικούς οπαδούς ή φανατικούς κατήγορους.

2008 - Martyrs - Μάρτυρες

Τώρα εδώ εγώ, τι να πω;!
Το ότι έχω μείνει άναυδος θα το πω βέβαια αλλά, θα αρκεί;! Μάλλον όχι, ε;
Έχω αναφέρει ήδη πολλές φορές το ότι έχω δει πια, αρκετές ταινίες στη ζωή μου. Τόσες μάλιστα που είχα την αίσθηση πως, χοντρικά, τα έχω δει όλα πια. Σε σημείο που να μην περιμένω να με συγκλονίζει κάτι άλλο. Ε, μετά και από αυτήν την ταινία, αναγκάστηκα να αναθεωρήσω! Αναγκάστηκα να λέω πως υπάρχει ακόμα… περιθώριο!
Τι ήταν αυτό Παναγία μου;! Πόση βία πια;! Πόσο πιστά μπορούν να την αναπαράγουν σε μια ταινία;! Πόσος πόνος;! Πόση παράνοια;! Πόσο μαρτύριο;!

2009 - Män som hatar kvinnor - The girl with the dragon tattoo

«"Το κορίτσι με το τατουάζ"! Σουηδική ταινία;! Χμμ, ενδιαφέρουσα πρόκληση θα έλεγα! Για να τη δούμε κι αυτή, να δούμε πώς γράφουν και οι Σουηδοί στο πανί!»

Αυτό σκέφτηκα όταν έπεσε στο δρόμο μου η συγκεκριμένη.

Κάτσαμε λοιπόν στο σπίτι και την ξεκινήσαμε, με σχεδόν άγνωστο το τι θα βλέπαμε!

Ευτυχώς λοιπόν που η περιέργειά μου, αυτή τη φορά, μου βγήκε σε καλό!

Αρτιότατη, Αξιοπρεπέστατη, Εύστοχη είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους που θεωρώ ότι την χαρακτηρίζουν άνετα και όλοι τους με κεφαλαίο γράμμα!

2010 - The last exorcism - Ο τελευταίος εξορκισμός

Άλλη μια από τις λίγες ταινίες που προσπαθούν ξεκάθαρα να σε βάλουν στο κλίμα ότι παρακολουθείς ένα ερασιτεχνικό αμοντάριστο ντοκιμαντέρ και όχι κανονική ταινία.
Άγνωστοι ηθοποιοί, μονοπλάνα με κάμερα που στις περισσότερες σκηνές δράσης στηρίζεται σε ώμο ή κρέμεται σε χέρι, κουνήματα στην εικόνα ευτυχώς όμως όχι πολύ κουραστικά, ανετάριστες ενάρξεις λήψεως σκηνών, άτεχνα ζουμαρίσματα - ξεζουμαρίσματα, αφηγηματική τάση των πρωταγωνιστών κατευθείαν στην κάμερα, ελλιπής και συγκεντρωτικός φωτισμός μόνο από το προβολάκι της κάμερας στα σκοτεινά πλάνα, κυνήγι πλάνου με απότομες περιστροφές της κάμερας κ.λ.π.

2010 - The dark lurking

Βρισκόμαστε πολύ βαθιά! Θα ‘ναι και κάνα μίλι κάτω λέμε!
Επίσης βρισκόμαστε και λίγο μπροστά! Από την εποχή μας εννοώ! Συγνώμη αλλά δεν κατάφερα να καταλάβω το πόσο. Πάντως όχι και πάρα πολύ.
Είμαστε μέλη ενός κρυφού «ερευνητικού σταθμού» και ψάχνουμε… κάτι!
Δεν ψάχνουμε κάτι που βρίσκεται εκεί κάτω δηλαδή, απλά «ερευνούμε» εκεί κάτω με πειράματα πολύ επικίνδυνα ρε παιδί μου για την υπόλοιπη ανθρωπότητα και όσο να ‘ναι θέλουμε τη διασφάλιση μιας «απομόνωσης».

2007 - Diary of the dead - Το ημερολόγιο των νεκρών

Μιας κι έκατσε, μόλις χτες το βράδυ (Δευτέρα 17/3/2008), να δω avant premiere της ταινίας σε κινηματογραφική αίθουσα του Village Park, είπα να κάνω από εδώ μια μίνι παρουσίαση της κριτικής μου για την ταινία, μήπως και προλάβω το χάσιμο του πολύτιμου ελεύθερου χρόνου σας (τουλάχιστον) με το να ρισκάρετε να τη δείτε!

Δε θα μπω σε αναφορές σχετικά με πιο τεχνικά στοιχεία της ταινίας μιας και από τα links που θα σας παραθέσω θα μπορείτε να τα βρείτε σχεδόν όλα, πάρα πολύ εύκολα, συγκεντρωμένα και με μεγάλη λεπτομέρεια.

2010 - The last seven - Οι τελευταίοι επτά

Ημερήσιες διαδρομές και εικόνες μέσα στη σημερινή Αγγλική μεγαλούπολη του Λονδίνου μόνο που όλα δείχνουν νεκρά, χωρίς ζωή, δίχως κίνηση κι ανθρώπους.
Όλοι κι όλοι επτά άτομα που εμφανίζονται σταδιακά στο προσκήνιο και γνωρίζονται μεταξύ τους με μεγάλο δισταγμό για το ποιοι είναι ακόμα και οι ίδιοι αφού κανείς δε θυμάται τίποτα ολοκληρωμένο για το πώς μπορεί να ισχύει όλο αυτό που ζει.
Οι λίγες μνήμες τους επαναλαμβάνονται εξαντλητικά συνέχεια και αφορούν περισσότερο αποσπασματικές αιματηρές εικόνες που ξεπετάγονται στο μυαλό τους και στο θεατή, με τον ίδιο αιφνιδιαστικό(;) κάθε φορά τρόπο.