2008 - Martyrs - Μάρτυρες

Τώρα εδώ εγώ, τι να πω;!
Το ότι έχω μείνει άναυδος θα το πω βέβαια αλλά, θα αρκεί;! Μάλλον όχι, ε;
Έχω αναφέρει ήδη πολλές φορές το ότι έχω δει πια, αρκετές ταινίες στη ζωή μου. Τόσες μάλιστα που είχα την αίσθηση πως, χοντρικά, τα έχω δει όλα πια. Σε σημείο που να μην περιμένω να με συγκλονίζει κάτι άλλο. Ε, μετά και από αυτήν την ταινία, αναγκάστηκα να αναθεωρήσω! Αναγκάστηκα να λέω πως υπάρχει ακόμα… περιθώριο!
Τι ήταν αυτό Παναγία μου;! Πόση βία πια;! Πόσο πιστά μπορούν να την αναπαράγουν σε μια ταινία;! Πόσος πόνος;! Πόση παράνοια;! Πόσο μαρτύριο;!

Είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη του είδους της! Αν και, ποιο ακριβώς είναι το είδος της εδώ που τα λέμε;! Είναι «One of the kind»! Είναι ένα είδος από μόνη της ή, στην απλούστερη, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ενός νέου είδους ταινιών. Αρρωστημένων ταινιών! Εντάξει, την είδα και αργά, ίσως να έπαιξε κι αυτό το ρόλο του αλλά, όσο και να προσπαθώ να δικαιολογήσω κάπως την ανακατωσούρα που μου προκάλεσε, τελικά δε τα καταφέρνω επαρκώς! Παραμένει αυτή η, σχεδόν ακαθόριστη, αίσθηση απόγνωσης καρφωμένη καλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Είναι αυτό που λέει κανείς «με αρρώστησε»!

Το λέω από τώρα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να προτείνω να τη δείτε κι εσείς για να γνωρίσετε, από πρώτο χέρι, το πόσο μακριά μπορεί να σας φτάσει μια ταινία ή να σας προτείνω να την αποφύγετε ώστε να μην ασελγήσει και στο δικό σας το μυαλό.

Το πράγμα «βρωμάει» από την αρχή! Από την πρώτη σκηνή, καταλαβαίνει ο θεατής ότι κάτι τον χαλάει βαθιά μέσα του. Όμως, είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κατασταλάξει κανείς σε μια απόφαση, για το τι ακριβώς είναι αυτό. Πόσο μάλλον να φανταστεί και τη συνέχεια. Ξεκινάει λοιπόν με ένα κοριτσάκι που βγαίνει από μια ερειπωμένη κτιριακή εγκατάσταση, σε μια έρημη περιοχή, και έχει την απόγνωση σε κάθε σπιθαμή της έκφρασής του, Φανερά βασανισμένο σωματικά, είναι ξεκάθαρο πως μόλις έχει διαφύγει από μια τραγικά άσχημη για αυτό εμπειρία. Το έργο συνεχίζει σε γοργούς ρυθμούς με την παρουσίαση της μετέπειτα τραυματικής πια πορείας αυτού του κοριτσιού, μέχρι που έχει γίνει πια κοπέλα. Καμία ιδιαίτερη όμως αναφορά ως εκεί για «τα μάρμαρα». Ώσπου ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως γαληνεύεις πια μέσα σε μια κλασική εξιστόρηση οικογενειακών κατά τ’ άλλα στιγμών, ξεκινάει η παράνοια! Τελείως απροειδοποίητα, τελείως ωμά, χωρίς οίκτο ούτε στην αντίληψη ούτε στην αισθητική. Ωμή και ανεξήγητη βία! Το σοκ έχει αναλάβει ενεργό ρόλο πια στο μυαλό του θεατή! Καταλαμβάνει κάθε ελεύθερο χώρο στη σκέψη. Σιγά - σιγά βέβαια, όλα εξηγούνται αλλά όχι πάντα στην αναμενόμενη ώρα. Και πάνω που νομίζει κανείς ότι έχει καταφέρει να βρει έναν τρόπο ώστε να τιθασεύσει τον πανικό του, ξεκινάει με τον γνωστό πια τρόπο, νέος κύκλος αίματος μέσα από απίστευτες σεναριακές ανατροπές.
«Ανατροπές»! Αυτός ίσως θα μπορούσε να είναι ένας πολύ πετυχημένος εναλλακτικός τίτλος της ταινίας. Την δεσπόζουν και έρχονται, με τον πιο στεγνό και άμεσο τρόπο. Ωστόσο έτσι, καταφέρνει κανείς να συνθέσει μέχρι το τέλος, ολόκληρο το puzzle της υπόθεσης. Μιας υπόθεσης μουλιασμένης όμως στο αίμα. Το τέλος δε, αν και κράζει ως αναπάντεχα βαθυστόχαστο, εμένα δε κατάφερε να με πείσει ως τέτοιο. Είναι κάτι σα να λέμε «πολύ κακό για το τίποτα». Ωστόσο καταλήγει να μένει ευτυχώς, σε ικανοποιητική απόσταση ασφαλείας από την υπόλοιπη ταινία. Δεν κατεδαφίζει δηλαδή άκομψα, το ό,τι άλλο έχεις ήδη προσλάβει, από τα όσα έχεις δει ως εκεί.

Οι ηθοποιίες είναι επαρκώς καλές, βάσει των ρόλων τους βέβαια που, έτσι κι αλλιώς, δεν χρήζουν ιδιαίτερης καλλιτεχνικής απαίτησης. Είναι όμως δυνατές και ξεκάθαρες. Τα σκηνικά απλά και σε πολλές περιπτώσεις καθημερινά. Μόνο στις πολύ ιδιαίτερες σκηνές μετατρέπονται αυτόματα στα μάτια μας σε κάτι άλλο, κάτι το απόκοσμο. Γαλλική παραγωγή! Και δεν είναι η πρώτη που με έχει ταρακουνήσει! Τελικά, έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι Γάλλοι «το ‘χουν» μέχρι εκεί που δε φαντάζεται κανείς με τέτοια έργα! Γιατί άραγε (αναρωτιέμαι εγώ);

Το μόνο που μπορώ να συστήσω, με απόλυτη επίγνωση του τι λέω είναι, να αποφύγουν να τη δουν όσοι δεν είναι ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι, σε θέαση υπερβολικά σκληρών σκηνών. Δεν είναι ντροπή να το αποδεχθούν πριν πατήσουν το play. Μετά θα είναι ήδη αρκετά αργά... Όσοι είναι να τη δείτε πάντως, προσπαθήστε τουλάχιστον να τη δείτε σε high definition – HD (σε 1080p ή έστω σε 720p) ανάλυση εικόνας, σε αντίστοιχων δυνατοτήτων μέσο προβολής βέβαια. Αξίζει η παραπάνω «λεπτομέρεια» σε ορισμένες σκηνές!

Για να είμαστε και "τυπικοί", παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο "απαιτητικούς")

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}