2009 - Surrogates - Αντικαταστάτες

Όταν διάβασα τη σύντομη περιγραφή του θέματος του έργου, κατάλαβα πως θα είχε σοβαρές ελπίδες στο να με συγκινήσει στο είδος της. Βλέπετε, ανήκει σε ένα από τα πλέον προσφιλή μου είδη ταινιών!

Ευτυχώς, οι υποψίες μου αποδείχτηκαν βάσιμες σε πολύ μεγάλο ποσοστό!

Να κάνω μια παρένθεση και να πω ευθύς εξαρχής πως το έργο κρατάει από μια μίνι comic σειρά, μόλις πέντε περιοδικών, με τίτλο «The surrogates» που πρωτοκυκλοφόρησαν μέσα στο 2005 - 2006. Οι εμπνευστές τους ήταν ο Robert Venditti ως συγγραφέας της ιστορίας τους και ο Brett Weldele ως σκιτσογράφος τους και όχι, δεν ήταν της «Marvel»! Κυκλοφόρησε από την «Top shelf production».

Όμως ας μπω κατευθείαν πια, στα της ιστορίας του έργου.

Η βασική ιδέα...

Βρισκόμαστε σε μια κάπως πιο μελλοντική εκδοχή της Γης, όχι και πολύ μπροστά βέβαια, γύρω στο 2054.
Μέσα στην τότε τελευταία δεκαπενταετία, έχει κυκλοφορήσει μια μόδα που κυριολεκτικά έγινε τρόπος ζωής σε όλον τον κόσμο.

Η τεχνολογία ήταν πια σε θέση, να φτιάχνει πλήρως ανθρωπόμορφα ρομπότ, με πλήρη ανθρώπινη λειτουργικότητα και μάλιστα με αυξημένες κάποιες τους δυνατότητες.

Η βασική ιδιαιτερότητα αυτών των μηχανών ήταν ότι δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αυτόνομες. Δεν είχαν δηλαδή καμιά δικιά τους προσωπικότητα ούτε είχαν καν την πρόβλεψη να αποκτήσουν. Ο λόγος ήταν πως είχαν φτιαχτεί για να φιλοξενούν την προσωπικότητα του απομακρυσμένου χειριστή τους. Ήταν δηλαδή μηχανές - ανδρείκελα των ατόμων που τις κατείχαν ως ιδιοκτησία τους.

Είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν στον χειριστή τους, όλες τις αισθήσεις που θα λάμβαναν και οι ίδιοι, αν βρίσκονταν στον χώρο που βρίσκονταν τα ομοιώματά τους και αν έκαναν ό,τι έκαναν και αυτά. Απ’ την άλλη, ό,τι μα ό,τι κι αν έκαναν τα ομοιώματα, ήταν αποκλειστικά και μόνο επιθυμία των χειριστών τους. Υπήρχε δε το απαραίτητο φιλτράρισμα όσο αφορά την πιθανότητα του πόνου. Ό,τι δηλαδή τυχόν συνέβαινε στον αντικαταστάτη - ομοίωμα που θα μπορούσε να του προκαλούσε πόνο, φιλτραριζόταν αυτόματα, χωρίς να περνά και προς τον χειριστή του.

Αυτή η τόσο πετυχημένη και αμφίδρομη αλληλεπίδραστικότητα ήταν και ο κύριος λόγος που υιοθετήθηκε τόσο πολύ και τόσο σύντομα η χρήση τους σχεδόν απ’ όλον τον κόσμο. Έτσι, αυτό που είχε πλέον προκύψει ήταν, οι αληθινοί άνθρωποι να βρίσκονται πια κλεισμένοι από μόνοι τους στα σπίτια τους, ξαπλωμένοι όπως - όπως, συνδεδεμένοι ασύρματα με τον αντικαταστάτη ρομπότ τους και έξω, στον αληθινό κατά τ’ άλλα κόσμο, να κυκλοφορούν αποκλειστικά και μόνο οι αντικαταστάτες ρομπότ και να κάνουν κάθε είδους δουλειά που θα έκαναν τα «αφεντικά» τους, με τον ίδιο τρόπο αλλά με ποιοτικότερες προϋποθέσεις.

Φυσικά, η μορφή των αντικαταστατών ήταν εξολοκλήρου στην επιθυμία του ιδιοκτήτη τους. Έτσι, οι περισσότεροι επέλεγαν να φτιάξουν τον αντικαταστάτη τους με εικόνα μιας σαφώς πιο βελτιωμένης εκδοχής του εαυτού τους. Ενδεχομένως μάλιστα, να μην είχε καν σχέση με την εικόνα του εαυτού τους ή να τους έφτιαχναν την εικόνα που είχαν ως πολύ νεότεροι. Το οπτικό αποτέλεσμα, στο σύνολο εκεί έξω λοιπόν, ήταν να κυκλοφορούν όλοι ως σχεδόν αψεγάδιαστοι. Μια διάχυτη ψευδαίσθηση ενός τέλειου ανθρώπινου γένους!

Ένα από τα πιο θετικά που ίσχυε πια, ήταν και το ότι η εγκληματικότητα είχε μειωθεί στο ελάχιστο αφού, πρακτικά, δεν υπήρχε ούτε σημαντικός λόγος αλλά ούτε και εύκολος τρόπος να υφίσταται.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι είχαν μείνει παραδοσιακοί και οπισθοδρομικοί για τους υπόλοιπους.
Αρνούνταν σθεναρά και με κάθε τρόπο να αποκτήσουν μηχανές - αντικαταστάτες τους. Εξακολουθούσαν δηλαδή, να συμμετέχουν στα πράγματα με την φυσική τους παρουσία, όσες ατέλειες κι αν είχε αυτή και όσες δυσκολίες κι αν σήμαινε αυτή τους η προσπάθεια μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων του κόσμου γύρω τους. Οι πιο φανατικοί δε απ’ αυτούς ζούσαν, την οικογενειακή τους ζωή, σε περιοχές που είχαν καταφέρει (σα άτυπη σύμβαση), το να μην έχουν καν πρόσβαση εκεί αντικαταστάτες. Κάτι σα γκέτο αποκλειστικά ανθρώπινης συμμετοχής.

Η πλοκή...

Μέσα σ’ αυτόν τον «τέλειο» κατά τ’ άλλα κόσμο, ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο!
Βρέθηκε κάποιος μ' ένα παράξενο μηχάνημα - όπλο στα χέρια του που, όταν και όσο το ενεργοποιούσε, εξέπεμπε ένα εξειδικευμένο είδος ισχυρότατης ηλεκτρομαγνητικής(;!) ακτινοβολίας που ήταν σε θέση να καταστρέφει άμεσα, εξολοκλήρου και διαπαντός, τα βασικότερα ηλεκτρονικά κυκλώματα όσων αντικαταστατών βρίσκονταν στην ακτίνα δράσης του. Το τραγικότερο όλων όμως με αυτό ήταν ότι, όταν αυτό συνέβαινε, αυτομάτως πέθαινε και ο άνθρωπος - χειριστής τους, με έναν ανεξήγητο αρχικά και οδυνηρό τρόπο αφού, πρακτικά, ψήνονταν ο εγκέφαλός του.

Όπως είναι λογικό, αυτό ήταν πολύ κακό και δεν άρεσε σε κανέναν! Το FBI ανέλαβε αμέσως δράση ώστε να εξιχνιάσει το ζήτημα και να προλάβει την όποια επέκτασή του.

Στην έρευνα αυτή πρωτοστατούν ο Greer (Bruce Willis) και η συνεργάτης του Jennifer Peters (Radha Mitchell) μέσω των ρετουσαρισμένων αντικαταστατών τους φυσικά. Ένας Greer που, σαν κανονικός άνθρωπος, είναι ένας κουρασμένος μεσόκοπος που τον κυνηγά το φάντασμα του ξαφνικού θανάτου του παιδιού του από κάποιο δυστύχημα. Συγκατοικεί μεν με την εξίσου συντετριμμένη σύζυγό του Maggie (Rosamund Pike) που όμως έχει να δει την πραγματική - φυσική της παρουσία πολύ καιρό πια. Μη καλυπτόμενος από την εικονική αντικαταστάτριά της, προσπαθεί μεταξύ των άλλων να την πείσει (χωρίς επιτυχία), να βρεθούν πάλι και κανονικά.

Η υπόθεση περιπλέκεται ιδιαίτερα δεδομένου ότι, ένα από τα πρώτα θύματα αυτού του περίεργου όπλου είναι και ο Jarid Canter (Shane Dzicek), γιος του εφευρέτη και βασικού προμηθευτή παγκοσμίως των ρομπότ - αντικαταστατών, του ζάμπλουτου πια Dr. Lionel Canter (James Cromwell).

Περισσότερα όμως, για το πώς εξελίσσεται όλο αυτό, καλύτερα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, βλέποντας την ταινία και, πιστέψτε με, αξίζει να το κάνετε έτσι!

Συμπεράσματα...

Το ουσιαστικό ατού του έργου είναι η κεντρική του ιδέα. Αυτή δηλαδή που κρατά από το comic και που έχει να κάνει με την πιθανότητα μετάλλαξης της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε τόσο πρωταρχικό επίπεδο, επηρεαζόμενη από τον καταλυτικό «εθισμό» της χρήσης της σύγχρονης τεχνολογίας. Για εμένα, εκεί είναι όλη η ουσία της ταινίας, στην πρωτοποριακή σύλληψη της αρχικής ιδέας. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι του έργου είναι σαφώς πολύ καλό αλλά, στην εποχή μας, θα μπορούσαν να πουν πολλοί ότι δεν είναι και κάτι το απόλυτο ή εξαιρετικό.

Όπως και να 'χει, είναι μια ταινία που κατορθώνει εύκολα να σε κρατήσει, από την αρχή ως το τέλος της, σε εγρήγορση ως θεατή ενώ άμεσα σου δημιουργεί ευνόητους προβληματισμούς σε σχέση με την πορεία της ανθρωπότητας βάσει του πιθανού σεναρίου της.
Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να αναρωτιέται σε δεύτερο χρόνο «Τι θα έκανα σε αυτήν την περίπτωση;». Και μόνο αυτό για 'μένα είναι αρκετό στο να μπορώ να χαρακτηρίσω μια ταινία ως επιτυχημένη στο βασικότερό της κομμάτι.
Είναι σε θέση να χτίσει προβληματισμούς στο θεατή και να τους εξελίξει με τον τρόπο της, μέσα από τη σεναριακή της πλοκή. Τι πιο σημαντικό για ταινία;!

Το σίγουρο είναι επίσης πως, σε όλο το αποτέλεσμα, βοήθησε σημαντικά και το αρκετά πετυχημένο cast των ηθοποιών της. Είναι αρκετοί οι γνωστοί ηθοποιοί και αποδίδουν πάρα πολύ καλά τους όχι και υπερβολικά απαιτητικούς ρόλους τους, με κορυφαία παρουσία βέβαια αυτή του Bruce Willis! Όπως και να το κάνουμε, είναι «μορφή» το άτομο, όπου κι αν παίζει!

Τα εφέ, για Sci-Fi ταινία, είναι ικανοποιητικά αλλά με αρκετά διακριτική παρουσία, χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις. Εμφανίζονται μόνο όσα χρειάζονται για να μπορούν να ενισχύσουν κατάλληλα, την κάλυψη της εκάστοτε σεναρικής ανάγκης.

Προφανώς και τη συστήνω ανεπιφύλακτα σχεδόν σε όλους. Θα μπορούσα να πω ότι έχει αρκετό υλικό ώστε να μπορεί να καλύψει ικανοποιητικά, ένα πολύ μεγάλο εύρος απαιτήσεων δεδομένου πάντα ότι μιλάμε για ταινία.

Τέλος να πω πως συνίσταται, όπως πιθανά φαντάζεστε, η θέαση της ταινίας σε ποιότητα εικόνας HD (1080p ή έστω 720p).

Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}