Η αλήθεια είναι πως, τη συγκεκριμένη ταινία αρχικά, ήθελα να τη δω περισσότερο, λόγο του ντόρου που έκανε πρόσφατα, με τα Oscars που διεκδικούσε. Αμέσως μετά, που έμαθα ότι ήταν και ασπρόμαυρη αλλά, πολύ περισσότερο και βουβή, ε, εκεί ήταν που με έτρωγε το πότε θα την έβλεπα κι εγώ ώστε να έχω και την... προσωπική μου άποψη (ψέματα, απλώς με είχε φάει η περιέργεια!). Υπολόγιζα δε, ότι θα μου άρεσε πολύ σα ταινία.
Ευτυχώς, το πλήρωμα του χρόνου δεν άργησε πολύ και έφτασε η ευλογημένη στιγμή που πατάς το σχετικό «Play» όλος προσμονή. Ευτυχώς επίσης, να το πω από τώρα, με δικαίωσε ως προς το πόσο πολύ μου άρεσε τελικά!
Το μόνο κακό είναι ότι, ενώ με το που την είδα ήθελα να γράψω εδώ για αυτή, δυστυχώς αναγκάστηκα να περιμένω κάποιες μέρες ώστε να βρω τον απαραίτητο χρόνο μέσα από τις άλλες επείγουσες υποχρεώσεις μου (δουλειά, μωρό κλπ). Τι να κάνουμε όμως, συμβαίνουν κι αυτά. Και πάλι καλά που συμβαίνουν εδώ που τα λέμε!
Όμως μη ξεφύγουμε τελείως, το «The artist» είναι το θέμα μας εδώ!
Ωστόσο, μια μικρή παρένθεση ακόμα, θα έλεγα σχετικότατη αυτή τη φορά.
Έχω ένα «πρόβλημα»! Το πώς θα καταφέρω να περιγράψω στην νέα γενιά, στην πολύ νέα γενιά, τι θα μπορούσε να έκανε ένα έργο που ήταν ασπρόμαυρο και κυρίως, δεν είχε καν ήχο διαλόγων παρά μόνο συνοδευτική μουσική, τι θα μπορούσε λοιπόν να έκανε ένα τόσο «παλιομοδίτικης κοπής» έργο, ώστε να γινόταν θελκτικό από αυτούς. Από τα νέα δηλαδή παιδιά που έχουν ουσιαστικά εθιστεί στο χρώμα, στον πολυκάναλο ήχο, στα εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ κλπ σε σημείο που, πολύ φοβάμαι πως, μόνο μέσω αυτών θα μπορούν να αποδίδουν νόημα στην όποια ταινία. Δεν είμαι υπερβολικός, το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια να ομολογείται ανοιχτά και ξάστερα από τέτοιες παρέες. Δεν τα κατηγορώ τα παιδιά βέβαια δεδομένου ότι, λόγο και της μικρής τους ηλικίας, με αυτά μόνο βομβαρδίζονται από τα πρώτα τους κινηματογραφικά ερεθίσματα και, κατά συνέπεια, αυτά κατ' αποκλειστικότητα έχουν μάθει να θεωρούν ότι «εκφράζουν» την 7η τέχνη!
Και μόνο για αυτόν τον λόγο, θεωρώ πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία το συγκεκριμένο έργο. Τόλμησε, στην εποχή μας, να μιλήσει χωρίς λόγια! Όπως πολύ παλιότερες ταινίες βέβαια, όμως τώρα, σε ένα τελείως αμύητο κοινό και, εκ του αποτελέσματος πια, τα κατάφερε μια χαρά!
Όμως, ας προσπαθήσουμε να δούμε και λίγα στοιχεία από την υπόθεση τού έργου.
Βρισκόμαστε, σε όλη τη διάρκειά του, κάπου στο Hollywood, σε μια σύντομη περίοδο που ξεκίναγε στο 1927 και κράτησε λίγα μόλις χρόνια, ως το 1932. Ξεκινάμε κυριολεκτικά μέσα σε ένα κινηματογραφικό έργο του τότε. Δηλαδή, βρισκόμαστε προς το τέλος του σα θεατές του, σε αίθουσα που έκανε την πρεμιέρα του. Και τότε, η πρεμιέρα σε μια ταινία, ήταν σημαντικότατο γεγονός! Οι δε αίθουσες μεσ' στη χλιδή! Λες και ήταν για θέαση όπερας ένα πράμα. Με τα θεωρία τους, με τη ζωντανή και πλούσια ορχήστρα που έβγαζε όλη την μουσική υποστήριξη της ταινίας live ανά προβολή! «Μεγαλεία στη Γαλλία» δηλαδή μόνο που εδώ ήταν από Αμερική πλευρά!
Αν και αρχικά λοιπόν βλέπαμε να προβάλλεται μια άλλη ταινία του τότε, γρήγορα καταλάβαμε πως, το θέμα της δικής μας, είχε να κάνει με τον ίδιο τον κινηματογράφο της εποχής και πιο συγκεκριμένα, με κάποιους από τους τότε αστέρες του. Ένας τέτοιος αστέρας ήταν και ο George Valentin (Jean Dujardin) που ήταν βασικός πρωταγωνιστής και του δικού μας έργου αλλά και των έργων της εποχής.
Ήταν ένας λίγο εγωπαθής πια, πλην όμως πολύ καλός και καθόλα ευτυχισμένος άνθρωπος με μόνη εξαίρεση την κάπως βαρετή - φθαρμένη σχέση που είχε με τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό. Ο αχώριστος δε σύντροφός του και επί σκηνής και επί πραγματικής ζωής ήταν ένα χαριτωμένο πλην πανέξυπνο σκυλάκι! Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το σκυλάκι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο γενικότερα!
Έχω ένα «πρόβλημα»! Το πώς θα καταφέρω να περιγράψω στην νέα γενιά, στην πολύ νέα γενιά, τι θα μπορούσε να έκανε ένα έργο που ήταν ασπρόμαυρο και κυρίως, δεν είχε καν ήχο διαλόγων παρά μόνο συνοδευτική μουσική, τι θα μπορούσε λοιπόν να έκανε ένα τόσο «παλιομοδίτικης κοπής» έργο, ώστε να γινόταν θελκτικό από αυτούς. Από τα νέα δηλαδή παιδιά που έχουν ουσιαστικά εθιστεί στο χρώμα, στον πολυκάναλο ήχο, στα εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ κλπ σε σημείο που, πολύ φοβάμαι πως, μόνο μέσω αυτών θα μπορούν να αποδίδουν νόημα στην όποια ταινία. Δεν είμαι υπερβολικός, το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια να ομολογείται ανοιχτά και ξάστερα από τέτοιες παρέες. Δεν τα κατηγορώ τα παιδιά βέβαια δεδομένου ότι, λόγο και της μικρής τους ηλικίας, με αυτά μόνο βομβαρδίζονται από τα πρώτα τους κινηματογραφικά ερεθίσματα και, κατά συνέπεια, αυτά κατ' αποκλειστικότητα έχουν μάθει να θεωρούν ότι «εκφράζουν» την 7η τέχνη!
Και μόνο για αυτόν τον λόγο, θεωρώ πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία το συγκεκριμένο έργο. Τόλμησε, στην εποχή μας, να μιλήσει χωρίς λόγια! Όπως πολύ παλιότερες ταινίες βέβαια, όμως τώρα, σε ένα τελείως αμύητο κοινό και, εκ του αποτελέσματος πια, τα κατάφερε μια χαρά!
Όμως, ας προσπαθήσουμε να δούμε και λίγα στοιχεία από την υπόθεση τού έργου.
Βρισκόμαστε, σε όλη τη διάρκειά του, κάπου στο Hollywood, σε μια σύντομη περίοδο που ξεκίναγε στο 1927 και κράτησε λίγα μόλις χρόνια, ως το 1932. Ξεκινάμε κυριολεκτικά μέσα σε ένα κινηματογραφικό έργο του τότε. Δηλαδή, βρισκόμαστε προς το τέλος του σα θεατές του, σε αίθουσα που έκανε την πρεμιέρα του. Και τότε, η πρεμιέρα σε μια ταινία, ήταν σημαντικότατο γεγονός! Οι δε αίθουσες μεσ' στη χλιδή! Λες και ήταν για θέαση όπερας ένα πράμα. Με τα θεωρία τους, με τη ζωντανή και πλούσια ορχήστρα που έβγαζε όλη την μουσική υποστήριξη της ταινίας live ανά προβολή! «Μεγαλεία στη Γαλλία» δηλαδή μόνο που εδώ ήταν από Αμερική πλευρά!
Αν και αρχικά λοιπόν βλέπαμε να προβάλλεται μια άλλη ταινία του τότε, γρήγορα καταλάβαμε πως, το θέμα της δικής μας, είχε να κάνει με τον ίδιο τον κινηματογράφο της εποχής και πιο συγκεκριμένα, με κάποιους από τους τότε αστέρες του. Ένας τέτοιος αστέρας ήταν και ο George Valentin (Jean Dujardin) που ήταν βασικός πρωταγωνιστής και του δικού μας έργου αλλά και των έργων της εποχής.
Ήταν ένας λίγο εγωπαθής πια, πλην όμως πολύ καλός και καθόλα ευτυχισμένος άνθρωπος με μόνη εξαίρεση την κάπως βαρετή - φθαρμένη σχέση που είχε με τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό. Ο αχώριστος δε σύντροφός του και επί σκηνής και επί πραγματικής ζωής ήταν ένα χαριτωμένο πλην πανέξυπνο σκυλάκι! Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το σκυλάκι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο γενικότερα!
Κάπου εκεί όμως, ξεκινά η μοίρα το δικό της παιχνίδι!
Εμφανίζεται η νεαρά Peppy Miller (Bérénice Bejo) που, με τη φρεσκάδα και το νάζι της, αρχίζει να κλέβει όλη την παράσταση. Τόσο σε όλο και περισσότερους ρόλους που αναλάμβανε μετά από προτροπές αρχικά του ίδιου του Valentin, όσο και από την καρδιά του Valentin αν και αυτό παρέμενε σε τελείως Πλατωνικό επίπεδο.
Τα πρώτα χρόνια πέρασαν και η νέα τεχνολογική επανάσταση έκανε τις παρθενικές της εμφανίσεις.
Ο ήχος!
Ο ήχος που θα συνόδευε πια σαν αναπόσπαστο μέρος, την κάθε νέα ταινία. Φτωχός ποιοτικά μεν στην αρχή αλλά και μόνο που υπήρχε ήχος μαζί με την κινούμενη εικόνα, αρκούσε για να ανεβάσει κατακόρυφα τον πήχη θεαματικότητας των νέων ταινιών!
Εδώ να συμπληρώσω πως αν και η υπόλοιπη ιστορία εξελισσόταν σε περιόδους που έγινε δεδομένη η συνύπαρξη του ήχου στις ταινίες, η δική μας ταινία παρέμενε προσκολλημένη στο βουβό στυλάκι που είχε από την αρχή. Λες και έπρεπε να συνηγορεί κάπως, στην προσωπική πορεία του πρωταγωνιστή μας που ήταν τελείως απροετοίμαστος για τον νέο τρόπο ηθοποιίας. Μια ηθοποιία δηλαδή που περιόριζε πια την υπερβολή στις εκφράσεις - γκριμάτσες και πλησίαζε πολύ περισσότερο την φυσική αναπαράσταση του ανθρώπινου τρόπου αφού είχε πια τη σημαντική υποστήριξη του ήχου για να εκφράζει όλα τα μέχρι πριν τόσο δύσκολα να μεταφερθούν στο πανί νοήματα. Πλέον ο ηθοποιός, δεν χρειαζόταν να μεταφέρει οπτικά, με διακριτές παντομίμες, αυτό που ήθελε να πει. Αρκούσε να το πει κανονικά με λόγια αφού θα τον άκουγαν.
Για τον Valentin μας όμως αυτό δεν μπορούσε να ίσχυε! Ήταν καθιερωμένος αστέρας αλλά αποκλειστικά ως «βουβός» αστέρας. Ούτε ο ίδιος ήθελε να κάνει την μετάβαση - υπέρβαση, ούτε οι παραγωγές εταιρίες, ενδεχομένως δε ούτε καν οι θεατές!
Εμφανίζεται η νεαρά Peppy Miller (Bérénice Bejo) που, με τη φρεσκάδα και το νάζι της, αρχίζει να κλέβει όλη την παράσταση. Τόσο σε όλο και περισσότερους ρόλους που αναλάμβανε μετά από προτροπές αρχικά του ίδιου του Valentin, όσο και από την καρδιά του Valentin αν και αυτό παρέμενε σε τελείως Πλατωνικό επίπεδο.
Τα πρώτα χρόνια πέρασαν και η νέα τεχνολογική επανάσταση έκανε τις παρθενικές της εμφανίσεις.
Ο ήχος!
Ο ήχος που θα συνόδευε πια σαν αναπόσπαστο μέρος, την κάθε νέα ταινία. Φτωχός ποιοτικά μεν στην αρχή αλλά και μόνο που υπήρχε ήχος μαζί με την κινούμενη εικόνα, αρκούσε για να ανεβάσει κατακόρυφα τον πήχη θεαματικότητας των νέων ταινιών!
Εδώ να συμπληρώσω πως αν και η υπόλοιπη ιστορία εξελισσόταν σε περιόδους που έγινε δεδομένη η συνύπαρξη του ήχου στις ταινίες, η δική μας ταινία παρέμενε προσκολλημένη στο βουβό στυλάκι που είχε από την αρχή. Λες και έπρεπε να συνηγορεί κάπως, στην προσωπική πορεία του πρωταγωνιστή μας που ήταν τελείως απροετοίμαστος για τον νέο τρόπο ηθοποιίας. Μια ηθοποιία δηλαδή που περιόριζε πια την υπερβολή στις εκφράσεις - γκριμάτσες και πλησίαζε πολύ περισσότερο την φυσική αναπαράσταση του ανθρώπινου τρόπου αφού είχε πια τη σημαντική υποστήριξη του ήχου για να εκφράζει όλα τα μέχρι πριν τόσο δύσκολα να μεταφερθούν στο πανί νοήματα. Πλέον ο ηθοποιός, δεν χρειαζόταν να μεταφέρει οπτικά, με διακριτές παντομίμες, αυτό που ήθελε να πει. Αρκούσε να το πει κανονικά με λόγια αφού θα τον άκουγαν.
Για τον Valentin μας όμως αυτό δεν μπορούσε να ίσχυε! Ήταν καθιερωμένος αστέρας αλλά αποκλειστικά ως «βουβός» αστέρας. Ούτε ο ίδιος ήθελε να κάνει την μετάβαση - υπέρβαση, ούτε οι παραγωγές εταιρίες, ενδεχομένως δε ούτε καν οι θεατές!
Ο κόσμος διψούσε για νέο αίμα με νέες τεχνικές και νέες προδιαγραφές.
«Τέλος εποχής» λοιπόν για τον Valentin. Ένα τέλος εποχής που δεν μπορούσε να γίνει με ανώδυνο τρόπο. Όχι για κάποιον που μέχρι λίγο πριν ζούσε για τις επευφημίες. Που η δόξα ήταν απλά αυτονόητη. Ένα τέλος εποχής που σε γοργούς ρυθμούς μεταφραζόταν στο γενικότερο τέλος και του ίδιου του Valentin ως άτομο.
«Τέλος εποχής» λοιπόν για τον Valentin. Ένα τέλος εποχής που δεν μπορούσε να γίνει με ανώδυνο τρόπο. Όχι για κάποιον που μέχρι λίγο πριν ζούσε για τις επευφημίες. Που η δόξα ήταν απλά αυτονόητη. Ένα τέλος εποχής που σε γοργούς ρυθμούς μεταφραζόταν στο γενικότερο τέλος και του ίδιου του Valentin ως άτομο.
Και η ειρωνεία δε σταματά βέβαια εδώ!
Κάθε τέλος εποχής για κάποιους, συνήθως πάει μαζί με την αρχή μιας άλλης εποχής για κάποιους άλλους. Και πράγματι, για κάποιους και κυρίως για τους φρεσκοκαταξιωμένους ηθοποιούς, ξεκίναγε μια πορεία γεμάτη δόξες, πλούτη και αναγνώριση. Έτσι συνέβη και με την Peppy μας! Μέσα σε ελάχιστο πια χρόνο, έγινε ένα από τα απόλυτα αστέρια της αναβαθμισμένης 7ης τέχνης.
Και όμως εκεί, μέσα στο απόγειο της καριέρας της, είχε κρατήσει ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της καρδιάς της να αγκαλιάζει στοργικά τον σχεδόν ξεχασμένο πια Valentin. Με κάθε τρόπο αλλά απολύτως διακριτικά, προσπαθούσε να τον κάνει να συγκρατηθεί και να μην κατρακυλήσει τελείως στην αιώνια άβυσσο της αφάνειας. Θα έλεγε κανείς πως «με νύχια και με δόντια» προσπαθούσε να τον διατηρήσει έτσι όπως τον γνώρισε αρχικά, έναν απόλυτο αστέρα.
Η ταινία έχει αρκετά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα! Το σενάριο είναι τέτοιο που, με τον τρόπο που αναπαράγεται, είναι απίστευτα δύσκολο να μην την συγκρίνεις με ταινίες πραγματικά εκείνης της εποχής. Θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα να ήταν μια ταινία του τότε, εξ ολοκλήρου. Όλο της το ύφος, κάθε λεπτομέρειά της, παραπέμπουν στην αισθητική εκείνης της εποχής. Αν π.χ. οι ηθοποιοί ήταν άγνωστοι και δε μας έλεγε κανείς ότι γυρίστηκε πρόσφατα, εύκολα θα μπερδευόμασταν οι περισσότεροι. Μοναδικές πινελιές εξαίρεσης στο «30s’ movie look», ήταν το wide - 16/9 κάδρο, της εικόνας της καθώς και οι κάποιες ελάχιστες σκηνές, καλλιτεχνική αδεία, με φυσικό(!) ήχο.
Είναι μια ταινία τίμια που σαφώς και κέρδισε επάξια τα όσα Oscars! Εννοείται ότι αξίζει να την δείτε όλοι. Σίγουρα έχει κάτι το μοναδικό στο είδος της. Ωστόσο, το «ασπρόμαυρο και βουβό» της, δεν ήταν επιλογή απλού εντυπωσιασμού. Όχι ότι δεν εντυπωσίασε η αρτιότητά του όμως ήταν απλά σαν ένα εργαλείο. Το καταλληλότερο ίσως εργαλείο της ταινίας! Κατόρθωσε να μας περάσει μέσα από αυτό, όσο πιο ατόφιο γινόταν το κλίμα του τότε χώρου και χρόνου.
Οι ηθοποιοί, κυριολεκτικά κατάφεραν να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία και ως «σχολή» στο είδος για τους νεότερους ηθοποιούς! Ήταν όλοι τους τόσο καλοί που εύκολα ξέχναγες πως ήταν απλώς ηθοποιοί!
Τέλος, αν και η εικόνα της, είναι σύμφωνη με τα σύγχρονα ποιοτικά δεδομένα του HD, εγώ θα σας πρότεινα να επιλέξετε να την δείτε σε SD. Είναι πολύ πιο «αξιόπιστο» το αποτέλεσμα έτσι, αν καταλαβαίνετε πώς το εννοώ! Εγώ πάντως, σε SD την είδα και την χάρηκα κι ας είμαι και φανατικός του HD! «Τυχαίο; Δε νομίζω!».
Κάθε τέλος εποχής για κάποιους, συνήθως πάει μαζί με την αρχή μιας άλλης εποχής για κάποιους άλλους. Και πράγματι, για κάποιους και κυρίως για τους φρεσκοκαταξιωμένους ηθοποιούς, ξεκίναγε μια πορεία γεμάτη δόξες, πλούτη και αναγνώριση. Έτσι συνέβη και με την Peppy μας! Μέσα σε ελάχιστο πια χρόνο, έγινε ένα από τα απόλυτα αστέρια της αναβαθμισμένης 7ης τέχνης.
Και όμως εκεί, μέσα στο απόγειο της καριέρας της, είχε κρατήσει ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της καρδιάς της να αγκαλιάζει στοργικά τον σχεδόν ξεχασμένο πια Valentin. Με κάθε τρόπο αλλά απολύτως διακριτικά, προσπαθούσε να τον κάνει να συγκρατηθεί και να μην κατρακυλήσει τελείως στην αιώνια άβυσσο της αφάνειας. Θα έλεγε κανείς πως «με νύχια και με δόντια» προσπαθούσε να τον διατηρήσει έτσι όπως τον γνώρισε αρχικά, έναν απόλυτο αστέρα.
Η ταινία έχει αρκετά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα! Το σενάριο είναι τέτοιο που, με τον τρόπο που αναπαράγεται, είναι απίστευτα δύσκολο να μην την συγκρίνεις με ταινίες πραγματικά εκείνης της εποχής. Θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα να ήταν μια ταινία του τότε, εξ ολοκλήρου. Όλο της το ύφος, κάθε λεπτομέρειά της, παραπέμπουν στην αισθητική εκείνης της εποχής. Αν π.χ. οι ηθοποιοί ήταν άγνωστοι και δε μας έλεγε κανείς ότι γυρίστηκε πρόσφατα, εύκολα θα μπερδευόμασταν οι περισσότεροι. Μοναδικές πινελιές εξαίρεσης στο «30s’ movie look», ήταν το wide - 16/9 κάδρο, της εικόνας της καθώς και οι κάποιες ελάχιστες σκηνές, καλλιτεχνική αδεία, με φυσικό(!) ήχο.
Είναι μια ταινία τίμια που σαφώς και κέρδισε επάξια τα όσα Oscars! Εννοείται ότι αξίζει να την δείτε όλοι. Σίγουρα έχει κάτι το μοναδικό στο είδος της. Ωστόσο, το «ασπρόμαυρο και βουβό» της, δεν ήταν επιλογή απλού εντυπωσιασμού. Όχι ότι δεν εντυπωσίασε η αρτιότητά του όμως ήταν απλά σαν ένα εργαλείο. Το καταλληλότερο ίσως εργαλείο της ταινίας! Κατόρθωσε να μας περάσει μέσα από αυτό, όσο πιο ατόφιο γινόταν το κλίμα του τότε χώρου και χρόνου.
Οι ηθοποιοί, κυριολεκτικά κατάφεραν να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία και ως «σχολή» στο είδος για τους νεότερους ηθοποιούς! Ήταν όλοι τους τόσο καλοί που εύκολα ξέχναγες πως ήταν απλώς ηθοποιοί!
Τέλος, αν και η εικόνα της, είναι σύμφωνη με τα σύγχρονα ποιοτικά δεδομένα του HD, εγώ θα σας πρότεινα να επιλέξετε να την δείτε σε SD. Είναι πολύ πιο «αξιόπιστο» το αποτέλεσμα έτσι, αν καταλαβαίνετε πώς το εννοώ! Εγώ πάντως, σε SD την είδα και την χάρηκα κι ας είμαι και φανατικός του HD! «Τυχαίο; Δε νομίζω!».
Για να είμαστε και «τυπικοί», παραπομπές για την ταινία (μ' ένα κλικ για τους πιο «απαιτητικούς»)
Αξιολόγηση:
{[['
', '
']]}
', '']]}{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δική σας η σκηνή! Αυτοσχεδιάστε!