2010 - The last exorcism - Ο τελευταίος εξορκισμός

Άλλη μια από τις λίγες ταινίες που προσπαθούν ξεκάθαρα να σε βάλουν στο κλίμα ότι παρακολουθείς ένα ερασιτεχνικό αμοντάριστο ντοκιμαντέρ και όχι κανονική ταινία.
Άγνωστοι ηθοποιοί, μονοπλάνα με κάμερα που στις περισσότερες σκηνές δράσης στηρίζεται σε ώμο ή κρέμεται σε χέρι, κουνήματα στην εικόνα ευτυχώς όμως όχι πολύ κουραστικά, ανετάριστες ενάρξεις λήψεως σκηνών, άτεχνα ζουμαρίσματα - ξεζουμαρίσματα, αφηγηματική τάση των πρωταγωνιστών κατευθείαν στην κάμερα, ελλιπής και συγκεντρωτικός φωτισμός μόνο από το προβολάκι της κάμερας στα σκοτεινά πλάνα, κυνήγι πλάνου με απότομες περιστροφές της κάμερας κ.λ.π.

2010 - The dark lurking

Βρισκόμαστε πολύ βαθιά! Θα ‘ναι και κάνα μίλι κάτω λέμε!
Επίσης βρισκόμαστε και λίγο μπροστά! Από την εποχή μας εννοώ! Συγνώμη αλλά δεν κατάφερα να καταλάβω το πόσο. Πάντως όχι και πάρα πολύ.
Είμαστε μέλη ενός κρυφού «ερευνητικού σταθμού» και ψάχνουμε… κάτι!
Δεν ψάχνουμε κάτι που βρίσκεται εκεί κάτω δηλαδή, απλά «ερευνούμε» εκεί κάτω με πειράματα πολύ επικίνδυνα ρε παιδί μου για την υπόλοιπη ανθρωπότητα και όσο να ‘ναι θέλουμε τη διασφάλιση μιας «απομόνωσης».

2007 - Diary of the dead - Το ημερολόγιο των νεκρών

Μιας κι έκατσε, μόλις χτες το βράδυ (Δευτέρα 17/3/2008), να δω avant premiere της ταινίας σε κινηματογραφική αίθουσα του Village Park, είπα να κάνω από εδώ μια μίνι παρουσίαση της κριτικής μου για την ταινία, μήπως και προλάβω το χάσιμο του πολύτιμου ελεύθερου χρόνου σας (τουλάχιστον) με το να ρισκάρετε να τη δείτε!

Δε θα μπω σε αναφορές σχετικά με πιο τεχνικά στοιχεία της ταινίας μιας και από τα links που θα σας παραθέσω θα μπορείτε να τα βρείτε σχεδόν όλα, πάρα πολύ εύκολα, συγκεντρωμένα και με μεγάλη λεπτομέρεια.

2010 - The last seven - Οι τελευταίοι επτά

Ημερήσιες διαδρομές και εικόνες μέσα στη σημερινή Αγγλική μεγαλούπολη του Λονδίνου μόνο που όλα δείχνουν νεκρά, χωρίς ζωή, δίχως κίνηση κι ανθρώπους.
Όλοι κι όλοι επτά άτομα που εμφανίζονται σταδιακά στο προσκήνιο και γνωρίζονται μεταξύ τους με μεγάλο δισταγμό για το ποιοι είναι ακόμα και οι ίδιοι αφού κανείς δε θυμάται τίποτα ολοκληρωμένο για το πώς μπορεί να ισχύει όλο αυτό που ζει.
Οι λίγες μνήμες τους επαναλαμβάνονται εξαντλητικά συνέχεια και αφορούν περισσότερο αποσπασματικές αιματηρές εικόνες που ξεπετάγονται στο μυαλό τους και στο θεατή, με τον ίδιο αιφνιδιαστικό(;) κάθε φορά τρόπο.